De vleugels van Flo

Zeventien werd ze.
Gisteren.
Ergens in Griekenland.

Voor één keer nam ze haar telefoon meteen op.
'Hoi mama! Hoi papa! Ik heb niet veel tijd want we zitten op de bus en gaan zo meteen afstappen.'
Wij zeiden snel dingen als 'gelukkige verjaardag' en 'hoe is het daar' en 'amuseer je je een beetje?' en ook nog 'we missen je'.
Op de achtergrond hoorden we vriendinnen giechelen.

Drie minuten later was het telefoongesprek voorbij.
Het voelde raar nu mijn jongste niet thuis was op haar verjaardag.

Niet dat ze altijd thuis was op haar verjaardag natuurlijk. Flo verjaart midden in de zomer en dat betekent scoutskamp, ander kamp, logeren bij vriendinnen...
Vaker wel dan niet stapte ze een volgend levensjaar binnen op een andere locatie dan thuis.

Maar deze keer is het anders.
Verder, ja.
Maar ook anders-anders.
Ik kon aan alles voelen dat er nog eentje klaar stond om de sprong van de hoge wipplank te maken. Wannes had dat een paar jaar eerder ook gedaan, zij het later dan zijn zus naar mijn gevoel.

Flo's vleugels zijn nu al klaar.
Ze trekt er hier en daar nog wat dons uit en strijkt bepaalde plekken glad, maar je voelt aan alles hoe ze die vleugels wil spreiden en uitslaan.
Het huis is nu al te klein voor die magnifieke vleugels met hun enorme spanwijdte.

Het is niet dat ik daar niet blij om ben.
Ik ben blij dat ik mijn kinderen vleugels heb gegeven om zonder angst uit het nest te springen.
Maar ik blijf een beetje verloren achter.
'Verweesd' is misschien een beter woord. Hoewel ik me afvraag of je dat van een moeder kan zeggen.