Free Podia en Gewillige Vrouwen

Valentina was in september al bang voor het free podium in januari. Echt waar.  I kid you not!
Wij gingen er dus een beetje van uit dat ze het bescheiden zou houden. Misschien een liedje zingen met de hele groep, maar veel meer zou het niet worden.
De week voordien waren er spanningen thuis. Grote spanningen. Een serieuze dip waarbij we er allemaal even aan dachten om de handdoek in de ring te gooien. Er werd gepraat, de lucht werd geklaard en op vrijdag liep alles weer gesmeerd.

Vrijdag was er nog een generale repetitie. Zaterdag moest er pie de limon gebakken worden als dessert. Valentina trok naar Gent om er een hele nacht te feesten. Om 7u30 thuis - om 9u30 onder de douche. Het leven kan soms hard zijn.

Zondag was het zo ver! Brunch met AFS - en het moet gezegd: die vrijwilligers doen ont-zet-tend hun best. Er was veel, het was lekker en het was gezellig.

DANKJEWEL AAN ALLE MENSEN VAN HET OUDERCOMITE!

Tussendoor kwamen de studenten aan bod. De Thaise meisjes Nam en Tan brachten een paar traditionele dansen ten tonele waarvoor naar het schijnt weken geoefend was. Gustavo uit Honduras deed een duet keyboard-gitaar met zijn Indonesische vriend Fami en gitaar-gitaar-zang met zijn Italiaanse vriendin Féderica. Het werkte soms op de lachspieren - vooral de zangkunsten van Gustavo -  maar kreeg toch een oorverdovend applaus. Ezgi uit Turkije vertelde over een traditionele dans en liet wat pasjes zien.
En de drie Latino's - Guilia, Gustavo en Valentina - deden een grappig dansje op een grappig Spaans liedje waarvoor ze alle andere studenten uitnodigden. Ik weet zeker dat Valentina nooit kon vermoeden dat ze daar zo zou staan springen en lachen en dansen.

Féderica: 'iPadje, iPadje in mijn hand, wie is de mooiste van het land?'
Fami: 'LOL. In elk geval niet jij!'
Sneeuwwitje in een AFS-versie met niet-dikmakende chocolade waar je wel van sterft... En met Smurfen in plaats van dwergen. En met een prinses die eigenlijk een jongen is en die haar prins maar niks vindt.
Aangevuld met een schunnig Sneeuwwitjeslied van gastmoeder Chantal.

En 'Ik Hou Van U' van Noordkaap gezongen door alle studenten ('Mama, ik was wel de enige die de tekst bij had!')
En een 'Belgische dans' - nooit geweten dat wij zo dansten. 

Weet je wat vooral opviel? Dat er niks veranderd is. Dertig jaar geleden hadden wij dezelfde dingen kunnen doen. Even gek, even onprofessioneel, even lacherig en met een even gewillig publiek.

Over gewillig gesproken. De laatste berichten van Wannes (die nog altijd op reis is) klinken zo:

'Kort en krachtig is het eigenlijk redelijk fantastisch! Rio was geweldig, de stranden zijn super en er is hier ook echt veel geweldig volk. Ik ben goed bevriend geraakt met Amerikanen, Fransen, Duitsers, Italianen, een meisje uit Venezuela, Mexicanen, veel Ijslanders en ga zo maar voort! Dus dat wordt veel bezoeken volgend jaar! Ik heb het hier echt serieus naar mijn zin en het is zijn geld echt dubbel en dik waard! Buiten een paar kleine ergernissen dat je bijvoorbeeld niet eens is iets mag gaan drinken, of dat iedereen keelpijn heeft door de constante airconditioning en dat de begeleiders wel een serieuze zaag kunnen opzetten nu en dan, maar dat bederft de pret niet! Ik zit nu in Recife en het is hier super hard aan het regenen Maar dat is wel een uitzondering, want ik kan meestal wel uitgaan voor een kreeft. Nee, zelfs total sunblock zou deze zon niet tegenhouden! De vrouwen van op de reis zijn wel redelijk mooi en gewillig, dus dat is ook al een meevaller en we zijn al een paar keer een andere groep tegengekomen, dus dat is altijd maar meer mensen leren kennen! Gisteren was er ook een soort van carnavalsfeestje met een ingehuurde liveband die tussen ons in wandelde, maar binnen de kortste keren stonden er zeker 300 Brazilianen bij, het moet een van de indrukwekkendste dingen zijn dat ik al ooit gezien heb'

'Om je even nog een beetje ongeruster te maken, ik heb net iemand 5 meter van mij op straat zien neergeschoten worden! Ik heb het allemaal zien gebeuren en ik ben er niet echt goed van, ik sta nog altijd een beetje te trillen op mijn benen! Maar ik heb ontdekt dat ik nog altijd zeer hard kan lopen en iedereen van de groep is veilig. Het ergste vond ik vooral dat er totaal geen opwinding was in de straat, dat is hier normaal!? Op de meest toeristische plaats van Foraleza, maar het was een afrekening. Maar alles goed met mij dus.'

Geen commentaar!

Het gaat wel...

'Het gaat goed.'
'Neen, dat missen valt wel mee.'
'Hij heeft de tijd van zijn leven hé.'
'Een reis langs de mooiste stranden van Brazilië. Goh, dat zou ik ook wel willen.'
En al die andere zinnen waarmee je jezelf probeert te overtuigen dat het allemaal meevalt.
Geloof me vrij: het valt niét mee, maar ik zeg het zelfs niet tegen Patrick uit schrik dat het te kortbij komt.
Ik mis Wannes bij momenten zo erg dat het fysiek pijn doet. Ik weet nu hoe afstand voelt. Hoe je hart dan trekt in je borstkas alsof het iets wil overbruggen. Hoe bang je kan zijn. Irrationeel, allesoverheersend bang. Wat als er iets gebeurt en ik ben er niet? Zelfs het schrijven van deze zin maakt me nog banger.
De foto's zien er geweldig uit natuurlijk, met Wannes die zijn arm om iemand geslagen heeft - bij voorkeur vrouwelijk - en breed naar de camera lacht. http://viagemnordeste2012.blogspot.com/
Maar weet je waarvoor ik het bangst ben? Dat hij het zo naar zijn zin heeft in Brazilië dat hij straks zijn biezen pakt en voor altijd naar daar gaat. Hoe moet het dan met mij? Want missen is ook egoïstisch natuurlijk.

Na zijn vakantie gaat Wannes naar een nieuw gezin. Het enige wat wij van de familie weten is dat ze een zoon hebben die Noel heet en dat ze in Sao Paulo wonen, niet ver van de stad, in een geel huis. Noel gaat vanaf februari naar de universiteit en als ik me niet vergis is er nog een oudere broer die ook op de universiteit zit. De ouders? Geen flauw idee! Wannes heeft het gezin zelf gevonden (zie: http://wannesinbrazilie.blogspot.com/) - of beter: hij heeft Noel gevonden en beslist dat zo'n broer wel eens een meerwaarde zou kunnen zijn. Ik vrees dat het vooral een 'meerwaarde-in-het-nachtleven' wordt, want op de foto's die we zien, is het één en al party, party, party. Ik gun het hem, maar ik houd ook mijn hart vast...

Ik ben gelukkig niet alleen. Andere mama's met een zoon-in-den-vreemde vertellen me dat ze weken lang geen woord van hem horen. Ik lees blogs of posts op facebook die me meer dan alleen maar doen slikken. En er is Patrick natuurlijk die het regelmatig ook moeilijk krijgt en met dezelfde twijfels en vragen zit als ik.
En we kunnen het niet helpen dat de vraag regelmatig door ons beider hoofd spookt: wat met volgende schooljaar?
We wisten het uit ervaring, maar toch komt het nu als een boomerang terug: AFS, dat is niet 'een jaar weg'. Dat is iets wat je lang, lang meeneemt. Met ups maar zeker ook downs.

Kerst is voorbij. Nieuwjaar ook.
Oef.
Het was niet gemakkelijk vond ik. Geen Wannes om te beginnen en dat is raar want een Wannes maakt een feest toch anders. Als je er zelf geen in huis hebt, kan je dat niet weten natuurlijk. Een Wannes houdt van kerstmis. Van pakjes vooral, maar ook van kerstbomen en kitsch. Die Tim Burton kerstboom bij zijn Braziliaanse familie... Nah. Dat was géén Wannes. En zelfs met nieuwjaar houdt Wannes van een beetje meligheid op zijn tijd. Vrienden om te zoenen. Familie om een sms te sturen. Een wensballon misschien. En een nieuwjaarsbrief voor grootva en opa. Ja, zo is een Wannes wel.
We hadden natuurlijk een Valentina, maar - helaas! - dat was toch niet hetzelfde. Valentina is geen grote fan van onze familiefeesten. Te veel mensen die te veel Nederlands praten. Waardoor zij helemaal stil valt. Er kwam letterlijk geen woord uit op geen enkel feest. Toen het laatste feest achter de rug was - nieuwjaar bij grootva - hadden Patrick en ik er genoeg van en zeiden we eens flink ons gedacht. Dat het onbeleefd en onvriendelijk was om vijf, zes uur zwijgend en nors aan een tafel te zitten. Dat mensen geprobeerd hadden om met haar te praten, maar dat ze gewoon een muur had opgetrokken. Dat ze een heel slechte indruk gemaakt had.
Bovendien vonden we het ook vreselijk dat ze een hele dag in onze aanwezigheid geen woord zei en vervolgens uren met haar Chileense mama zat te Skypen.
En kijk! Valentina legde drie kwartier lang in zo goed als perfect Nederlands uit waarom ze zo stilletjes was geweest. Haar argumenten hielden geen steek - bang, verlegen, te snel praten... - maar we beseften wel dat ze weer veel meer Nederlands had opgestoken.

En soms moet je ook gewoon de dingen nemen zoals ze zijn. Amsterdam bijvoorbeeld. Drie van ons die enthousiast babbelend en wijzend rondlopen. Valentina die er achter sjokt. We denken dat ze het niet leuk vindt, tot ze 's avonds op de tram zegt: 'Ik kan nu in Chili vertellen dat ik in Amsterdam geweest ben. Stel je voor! In Amsterdam!'

Het blijft een avontuur met veel putten en ijzers en wolfsklemmen. Maar ik weet wel dat we volgend jaar met kerst herinneringen zullen ophalen hieraan.

Een gepast relatiegeschenk vinden is niet gemakkelijk.
Ik laat me daarom elk jaar inspireren door het boek waar ik op dat moment mee bezig ben.
In 2012 maken we een heus breiboek. Ons Breiboek zelfs.
En dit zijn mijn relatiegeschenken voor uitgever Lannoo en lay-outer Katrien.
Allemaal gemaakt van een eenvoudig gebreid lapje en wat vilt.