Eerste schooldagen liggen al een tijdje achter me. Niet dat 1 september plots van onze kalender geschrapt is, maar met grotere kinderen heb je er nog weinig werk aan. Geen zenuwen, alleen de mededeling dat ze morgen met vrienden naar school fietsen en of je er dus voor kunt zorgen dat de boterhammen op tijd klaar staan. Check. Check. Dag Flo. Doe voorzichtig! Tot straks.
Dat verandert helemaal met een Chileense dochter.
Valentina moet pas om tien uur op school zijn en wordt begeleid door Eli, een AFS-studente die ooit en Bolivia zat en dus Spaans spreekt. Om 8u15 hoor ik gestommel boven. Valentina verdwijnt in de badkamer en is daar voor haar doen lang bezig.
Ik zet me bij haar aan de ontbijttafel. Ze heeft de kleur van plattekaas en haar handen trillen. Haar schouders houdt ze in een beschermend gebaar naar voor gebogen. Ik vraag of ze bang is - miedo - en ze knikt van ja. Ik probeer haar gerust te stellen, maar dat is haast onmogelijk als je elkaars taal niet spreekt. Ik wrijf over haar bovenarmen, geef een knuffel, probeer wat rustgevende woorden uit het woordenboek te halen, maar het is duidelijk: dit meisje is zenuwachtiger dan een zesjarige op 'De Grote Dag'.
Eli is er om halftien en we fietsen samen naar school op de drukke Turnhoutsebaan. Het slalommen langs dubbel geparkeerde wagens irriteert me plots enorm en ik beslis om haar de volgende dagen langs een andere weg te nemen. Op school is het druk. Leerlingen staan tegen de muur geleund en kijken ons groepje na. Buurvrouw Miek, lerares in de school, neemt ons mee naar de speelplaats waar een paar mensen uit Valentina's klas staan. Ze zeggen: 'Allez, Chili. Amai.' en 'Een heel jaar?' maar daar blijft het nog even bij.
Valentina staat haast bewegingloos naast mij. Ik babbel met de klastitularis, Siege Verdickt, een supersympathieke dame die alles al geregeld heeft voor mijn Chilena. De lerares Frans die we kennen van een vorige ontmoeting komt enthousiast op ons toegelopen en geeft Valentina ei zo na een knuffel.
En dan is het tien uur en moet ik vertrekken. Valentina kijkt me verbaasd aan en zegt: 'Aqui? No?'
Ik schud mijn hoofd en lach. 'Ik niet aqui. Ik ga werken. En ik pik je op om 12 uur.'
Een knuffel, een bemoedigend klopje op de schouder. God, hoe lang geleden heb ik dàt nog bij mijn kinderen gedaan? Die zouden me overigens stande pede van de speelplaats jagen! Besmeurd met pek en veren!
Om 12 uur sta ik weer aan de school. Valentina steekt haar duim omhoog als ze me ziet. Alles is goed gelopen. De lerares is top en de andere leerlingen zijn wel oké.
Thuis eten we een broodje en ik zie haar langzaam maar zeker wegdeemsteren. Het scherm in haar brein wordt opgetrokken en na een tijdje is het duidelijk dat er niets meer doordringt.
'Siësta,' zegt ze.
En ik denk: 'Een siësta? Ja, daar ben ik eigenlijk wel aan toe...'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten