Taal

Het moet geweldig zijn om op een continent te leven waar iedereen dezelfde taal spreekt - zo'n tweehonderd miljoen Brazilianen buiten beschouwing gelaten. Stel je voor: je reist een paar duizend kilometer, stapt uit het vliegtuig en vervolgens leg je de taxichauffeur haarfijn uit waar hij precies moet zijn. In je eigen taal. Op restaurant begrijp je het menu en kun je bovendien vragen om de aardappelen te vervangen door rijst. Mét de zekerheid dat je rijst zal krijgen en niet pakweg maïspap. En zelfs als je naar Brazilië reist, zit het er dik in dat je elkaar begrijpt. Gewoon onthouden dat een d aan het einde van een woord als dj wordt uitgesproken - bijzonder grappig als het om een i-podj gaat - en je bent al een eind op weg.

Alles verandert natuurlijk als je dat continent verlaat en de wereld verkent. Dat is al helemaal het geval als je in een land terecht komt waar zo ongeveer iedereen een andere taal lijkt te spreken. Van het internet leerde je dat ze hier Nederlands, Frans en een beetje Duits spreken, maar in realiteit - de straat - lijkt het wel of iederéén een andere taal spreekt. Nederlands en Frans, ja, maar ook Arabisch, Berbers, Engels, Russisch, Servo-Kroatisch, Slovaaks, Albanees, Grieks...Babylon is er niks tegen.

Komt de dag dat je Nederlands moet leren om met je familie en je vrienden te communiceren. Liefst hield je het gewoon bij Spaans, maar de mensen om je heen kijken net iets té verwachtingsvol uit naar die eerste woorden Nederlands uit jouw mond. Je vangt hier en daar al wat woorden op, maar het spreken blijft een uitdaging. Bovendien doen ze hier rare dingen met hun taal. In het Spaans worden twee l-en na elkaar uitgesproken als 'j' en plots blijkt die regel niet meer te gelden. Je huisgenoten schrijven 'willen' op het bord en spreken dat uit met een dikke l in het midden. Ze vertellen dat er in het Nederlands geen woorden bestaan met twee l-en aan het begin. En ze moeten lachen als je de naam van vriend Willem als Wijem uitspreekt. Een 'villa' blijkt plots geen straat maar een duur huis. En het duurt even voor ze uitgelegd krijgen wat 'via' dan wél betekent. België is niet Belgià maar wel iets met een rare diepe 'eu' aan het einde die je kort moet uitspreken. Net als Argentinië en Bolivië. Je roept een paar keer 'difficile' en zij zeggen: 'maar neen, facile!'
Uiteindelijk zeg je 'stoppe!' Dat hebben ze je geleerd voor als je hoofd te vol zit. En je speelt een spelletje Triviant met je zus. Met Google Translate op de computer natuurlijk.