Het mag eigenlijk niet op weekdagen - een regel die wij Valentina hebben opgelegd - maar omdat het zo lang geleden is, doen we het toch. We Skypen op een woensdagavond met Wannes. Eerst ben ik alleen, dan komt Flo erbij en wat later Patrick. Iedereen rond de tafel in de keuken, Wannes in het midden.
Hij vertelt en vertelt en vertelt. Er is amper een speld tussen te krijgen. Ik maak intussen het eten klaar, dek de tafel en uiteindelijk zitten we met vier aan tafel. Wij eten worst met witte kool en aardappelen, Wannes zit op 'zijn' plaats aan tafel en babbelt honderduit. Het voelt tegelijkertijd heel vreemd en heel vertrouwd aan.
Wannes' verhalen zijn hi-la-risch - veel grappiger dan hij zelf beseft. Ik weet niet of het mag, maar ik doe het toch. Als dit bericht straks verwijderd is, kwam er protest uit Brazilië...
Het eerste verhaal is redelijk onschuldig en gaat over zijn buschauffeur die hem elke ochtend rond 6 uur oppikt aan zijn huis en hem naar school brengt. Zijn naam ben ik nu even kwijt, maar het is een 'goeie gast' volgens onze zoon, waarmee hij af en toe een pintje gaat drinken in de favela's.
Dinsdagochtend van deze week zat Wannes nog half slapend op hem te wachten op de straathoek. Drie kwartier later zat hij er nog. Zijn moeder kwam informeren wat er aan de hand was en belde meteen naar de chauffeur in kwestie toen bleek dat de bus gewoon niet was komen opdagen. De chauffeur vertelde haar doodleuk dat het 'vandaag geen school was en dat het dus normaal was dat hij Wannes niet kwam halen...' Moeder pikte het en Wannes mocht thuisblijven. Hij was zich van geen kwaad bewust.
Tot in de namiddag een sms van de buschauffeur kwam dat hij eigenlijk wél school had, maar dat hij zich overslapen had...
'Als de buschauffeur zegt dat ik geen school heb, heb ik geen school' postte Wannes later op facebook. Een waarheid als een koe natuurlijk!
Met het tweede verhaal moesten wij nog harder lachen. Wannes ging naar een concert met een paar vrienden en vriendinnen. Een meisje bij wie hij al heel vaak was thuis geweest en wiens ouders hij goed kende, was haar entreeticket vergeten en vroeg Wannes om het snel even op te pikken terwijl zij zich opmaakte in de auto. Het lag op haar bureau in het appartement. Wannes kende de weg, rende naar boven en opende de deur met de sleutel...om daar de gastouders aan te treffen in een verregaande staat van ontkleedheid...
Wannes is nog altijd beschaamd hoewel hij er absoluut niets aan kon doen.
Toch twee verhalen om te delen, niet?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten