Straatwerkers

5u04. Ik hoor Patrick naar zijn wekker grijpen en vloeken. Buiten klinkt geluid van metaal op metaal. Rinkelende kettingen, harde bonzen, brommende dieselmotoren. Ik zucht, sta op en kijk uit het raam. De werkmannen zijn gearriveerd en vinden dat het tijd is om wakker te worden.
Ze doen verder met hun lawaaierige bezigheden tot kwart voor zes. Dan wordt het plots stil. Ik sta op en ga douchen. Ik weet dat ze nu in de kabine van hun vrachtwagen of graafmachine zitten en hun boterhammen opeten. Waarom ze dat niet éérst doen en dan pas lawaai maken, is me een raadsel.

Om zeven uur is het werk in volle gang. Een enorme oranje graafmachine rijdt voor onze deur heen en weer. Als we door het raam kijken, lijkt het of we midden in een aflevering van Transformers terechtgekomen zijn. Ik neem mijn fototoestel en probeer een foto te nemen door het raam, maar het is te donker dus ga ik buiten staan. De machine staat brullend voor onze deur en doet zijn werk. Ik probeer een foto te nemen. En nog een. En nog een. Tot ik plots opschrik van iemand die voor me staat.
'Als je foto's wil nemen, kom je dat eerst vragen.'
Verbijsterd laat ik mijn toestel zakken.
'Maar ik neem toch geen foto's van u, meneer', probeer ik nog, maar de man heeft zich al omgedraaid en beent boos terug naar zijn machine.
'Maak ons dan ook niet wakker om vijf uur!' Ik kan het niet nalaten. Met maar vijf uur slaap op de teller word ik chagerijnig.
De man roept iets terug dat klinkt als 'wat?' en ik haast me vlug naar binnen waar ik aan Patrick vertel wat er gebeurd is.
'Toch beter geen ruzie krijgen met die mannen,' zegt mijn wederhelft bedachtzaam, 'want zij bepalen wel een paar maanden van ons leven.'

Maar ik blijf boos en neem later op de dag - als het lichter is - nog een foto van op de bovenverdieping. Die ik prompt op facebook zet met een boos tekstje erbij.

Als ik om acht uur naar de rugschool vertrek, spreek ik één van de werkmannen aan.
'Mag ik echt geen foto's nemen van de machines?' vraag ik terwijl ik op de graafmachine wijs.
Hij kijkt me verbaasd aan en haalt zijn schouders op. 'Waarom? Zegt hij dat?'
Ik knik bevestigend.
'Och madammeke,' zegt de man terwijl hij zijn schouders ophaalt. 'Het is den eerste keer dat ik diene mens zie. 't Is ne nieuwe en 't is maandag. Van mij moogt gij zoveel foto's pakken als ge wilt.'
Ik bedank hem en fiets de straat uit. Als ik voorbij de graafmachine rijd, blijf ik zo dicht mogelijk bij de gevels. Je weet tenslotte maar nooit!

Privacy is een hoog goed voor deze meneer van wie ik geen foto's mocht nemen. Toch vreemd voor iemand die vandaag honderd keer voorbij onze gevel reed en het niet kon laten om regelmatig een blik naar binnen te werpen.