Bang!

Kan het dat iemand op een paar weken tijd helemaal verandert?
Ik ben er altijd van uitgegaan dat mensen zijn wie ze zijn en dat ze in de fond altijd dezelfde zullen blijven. Misschien moet ik dit uitgangspunt herzien.
Sinds een paar dagen zien we een echte vooruitgang bij onze Chileense dochter. Het valt moeilijk onder woorden te brengen, maar blijkbaar heeft ze beslist om haar schouders eronder te zetten en iets van dit jaar te maken. Op zaterdagochtend ging ze mee naar de Zumbales om Ursula te ontmoeten, de kleuterjuf bij wie ze twee weken stage zou lopen op de kleuterschool. Zelfs een knieval van Quirine haalde haar niet over tot dansen, maar ze kon er wel een beetje om lachen. Ik zag het ook niet direct gebeuren - Vale die vrolijk huppelend Zumba danst - maar het feit dat ze er was, zei al veel.
's Namiddags gingen we bomen planten in Dendermonde - een heus AFS-bos - en zagen we Valentina lustig kwebbelend en lachend met haar Hondurese vriend en Chileense vriendin door de weide ploeteren. Ze had te grote rubberlaarzen aan waarmee ze moeilijk vooruit kwam, maar kon daar zelf wel om lachen. Die Hondurese vriend had ze maar niks gevonden in de eerste weken van haar verblijf, maar nu relativeerde ze zijn machogedrag en leek het zelfs grappig te vinden. Ze ving een kikker, bracht er iedereen mee aan het schrikken, sprong samen met Mr.Honduras achter hem aan door de wei en zei: 'niet aan papa zien want papa kikker opeten.' Inderdaad: Patrick houdt van kikkerbilletjes...
Ze liet zich tot een blauwe poes schminken en aan het einde van de dag zagen we haar het nummer van een Hondurees meisje in haar telefoon opslaan.
Zondag gingen we naar Brugge en riepen haar om halfnegen uit bed. Normaal zou dat met veel zuchten en steunen en oogwrijven gepaard gaan, maar dit keer was ze er absoluut klaar voor. Ze zat mee aan de ontbijttafel en om tien uur spoorden we richting Oost-Vlaanderen. Ze vond alles goed wat wij deden en genoot. Dat was gewoon fijn om te zien. Het viel ons wel op dat bij elke klap, bij elke onverwachte gebeurtenis - en die waren er veel op een drukke zondag in Brugge! - en bij elk raar geluid, Valentina bijna een meter omhoog sprong van het schrikken. 'Je hebt een slecht geweten,' lachten we - iets wat we vervolgens niet vertaald kregen naar het Spaans.

Vale had al een paar nachten slecht geslapen en plots wist ik waarom... Ze is gewoon bang. Bang van héél veel: trampolines, nieuwe mensen, nieuwe plekken, een nieuw bed, nieuwe uitdagingen zoals die stage... en ga zo maar even door. Patrick en ik zijn niet gewend aan bange kinderen. Die van ons zijn zo nieuwsgierig dat ze meestal vergeten bang te zijn, maar Valentina is dus écht bang van héél veel dingen.
Vanmorgen nam ik haar even apart en zei: 'Je bent bang hé? Daarom slaap je al een paar dagen slecht.'
Ze moest lachen en gaf toe dat ze bang was. Maar ik zag ook dat ze vastbesloten was om haar angst het deze keer niet te laten winnen.

En ze spreekt plots een aardig mondje Nederlands - alsof die Spirito Sancto waarvan ik zei dat hij niet zo maar langs zou komen, toch een beetje is nedergedaald.

Ik wacht nieuwsgierig af... Nu nog even zorgen dat mama Chili zich niet te veel moeit - je kunt niet leven met één been in het ene en één been in het andere land - en dan zitten we op de goede weg.

In Brazilië gaat het intussen wel goed. Wannes zit sinds vorige week in een - totaal! - andere (helaas voorlopige) familie en voelt zich daar als een vis in het water. Zo goed dat hij simpelweg geen tijd heeft om ons te laten weten hoe goed hij zich voelt.
Zijn voorlopige mama, Ana Flavia, is een supertof mens. Zijn vader is een journalist bij Google, maar van hem heb ik nog niets gehoord. Hij heeft een zus - Alice - die volgend jaar naar Nederland komt studeren. En een broer die nu in een restaurant werkt in Firenze.
- De familie is al met hem naar een tentoonstelling rond Miles David geweest omdat ze weten dat hij trompet speelt;
- De familie heeft een Sinterklaasfeest georganiseerd waarop Alice en Wannes met alle kleine kinderen van de familie speculaas bakten. De koekjes - versierd met Smarties en ander gekleurd spul - staan op facebook. Schitterend!
- Hij heeft geen meid meer en moet er mee voor zorgen dat het huis schoon blijft. Dat doet hij zonder morren volgens Ana;
- Zijn zus wil volgend jaar in Nederland studeren en hij helpt haar met haar portfolio. Ook dat vindt hij plezierig, aldus Ana;
- Hij woont in een minder rijke buurt zonder bewakers. Volgens Ana is er niet echt reden om bang te zijn omdat Wannes al heel snel wist hoe hij zich moest gedragen in Brazilië. Volgens haar spreekt hij intussen ook wonderlijk goed Portugees én kan hij zich handhaven met het openbaar vervoer. Hij vangt ook signalen op als het eventueel gevaarlijk wordt. Ze heeft er alle vertrouwen in en wij dus ook;
- Ana liet weten dat ze het bedrag dat nog moest bijgestort worden voor de reis zelf al even geregeld had. Wannes zou haar wel terugbetalen...

Ana is AFS-verantwoordelijke voor Sao Paulo en je merkt dat ze perfect weet waar ze mee bezig is... Toch wel een verademing, ook voor ons!
Toen Ana Wannes vroeg om ons te laten weten dat alles goed was, zei hij: 'doe jij dat maar even want ik heb eigenlijk geen tijd. Je mag gerust met mijn moeder Skypen als ik er niet ben.'
Ik weet dus wel zeker dat het héél goed gaat met Wannes. Als een vis in het water! Straks vertrekt hij een maand op reis langs de mooiste Braziliaanse stranden...