Kerst met een krak

Het gebeurde op de vrijdag voor kerstmis. Ik zat al sinds 7 uur te werken - die nieuwe Code 37 moest af! - en Patrick was zo lief geweest om boodschappen te doen. Omdat ik zo moe was, had Patrick me aangeraden er de blok op te leggen. Een bad te nemen. Een paar dagen niet meer te werken. En ik was - tegen al mijn principes in - akkoord gegaan. Warm bad, wat lezen, een beetje rust - maar toch nog altijd de onrust van 'dat boek moét af'.
Natuurlijk hielp ik bij het uitladen van de auto, controlefreak die ik ben! Hij moest toch eens de verkeerde dingen meegebracht hebben.
Ik stond aan het aanrecht en plots was het gedaan. Mijn onderrug werd warm, mijn knieën week en dan volgde er pijn, pijn, pijn. Ik zei: 'Dit is niet goed' en strompelde naar de zetel. En daar lag ik op mijn zij, in foetushouding. Dat liggen deed pijn, maar zitten of staan waren al helemaal onmogelijk. Dit was veruit het ergste wat ik ooit had meegemaakt - ja, erger dan twee keizersnedes en een hele nacht weeën - en bovendien geraakte ik volledig in paniek. De minste beweging deed zo veel pijn dat de tranen me over de wangen stroomden. Ik kon geen kant meer uit. Zelfs na een paar pijnstillers en spierverslappers lukte het me niet om op een normale manier te staan, te zitten, te liggen. Ik wou een ambulance. Ik wou een dokter. Eigenlijk wou ik gewoon dood.
We belden de dokter van de rugschool en ik mocht langskomen om vijf uur. En toen het vier uur was, zei ik dat ik nooit recht zou geraken. Hoe we ook probeerden, ik kon niet op mijn benen staan. Het kwam er op neer dat ik op mijn knieën voor de zetel zat en probeerde te steunen op mijn armen, ondertussen zo hard gillend dat iedereen in de buurt schrik kreeg. Valentina vluchtte naar boven. Flo zat stilletjes in de keuken. En Patrick keek naar me zonder te weten wat te doen. Hij belde een ambulancedienst, maar zij hadden geen tijd. De gewone honderd kon me komen halen, maar dan zou ik naar het Stuivenberg gebracht worden, voor mij het voorgeborchte van de hel (maar dat is een ander verhaal). Uiteindelijk - na nog een spierverslapper en een pijnstiller - lukte het om recht te staan. Ze trokken een legging aan onder mijn jurk. Flo trok me haar dikke wollen botten met pomponnetjes aan. Ik zag er niet uit, met mijn gezicht opgezwollen van het vele huilen en mijn haar in vette pieken. Ik kon zelfs niet naar het toilet gaan omdat ik de trap niet op geraakte...
Bij de dokter moest ik op de tafel gaan liggen - geen sinecure. Er werden wat eenvoudige oefeningen gedaan. Ik moest me op mijn andere zij draaien, maar daar lukten de oefeningen al helemaal niet meer. En dan moest ik van de tafel komen. 'Neem uw tijd', zei de dokter en terwijl hij zijn voorschriften schreef, probeerde Patrick me recht te krijgen.
Nog meer spierverslappers, pijnstillers en ontstekingsremmers. Het was een totale blokkage van mijn onderrug en misschien een hernia. Dat zou alleen een scan uitwijzen (en NO WAY dat ik ooit weer in dat apparaat kruip!). Ik moest rusten. En veel pillen pakken. En niet drinken.
Dat laatste was geen probleem voor mij, maar voor Patrick was het jammer natuurlijk want hij zou moeten rijden...

Zaterdag ging het marginaal beter. Het plan om naar Amsterdam te gaan, werd afgevoerd. Jammer, maar de langste afstand die ik kon afleggen was naar de keuken en terug... Patrick haalde de kaasschotel op bij Van Tricht, hij deed de was, hij maakte 's middags boterhammen klaar, hij ging nog wat pakjes halen... En ik lag op de zetel. Sliep. Las. Sliep nog wat. En moest alles, alles, alles vragen. Wat een vreemde gewaarwordingen voor mij! Ik - the commander in chief - die nu onder de drugs op de zetel lag en geen poot kon verzetten. Iets of iemand wou me iets duidelijk maken... Zo voelde het toch.

Tegen 's avonds was iedereen klaar voor een klein feestje. De kaasschotel was fantastisch - hoewel Valentina nooit een fan van blauwe kaas zal worden - en het was supergezellig. Ook al waren er geen uren en uren koken aan vooraf gegaan. Pompoensoep, kaas en wat mislukte madeleines (de rest van de madeleines lukte overigens wel!). We stopten opdrachtjes in een hoed en alleen als je ze juist uitvoerde, mocht je een cadeautje open doen. We speelden UNO en wie won mocht een cadeautje open doen. We speelde uitbeelden en degene die het goed raadde mocht een cadeautje open doen. Valentina was oprecht blij met haar tickets voor Disney on Ice en met het Valentina-parfum. Flo was in de wolken met haar nieuwe jurk, haar tickets voor Giselle en AL haar DVDs. Kortom, ondanks alles was het een gezellig feest. Een héél gezellig feest.

Zondag was het feest bij Jeroen. Tanya had ontzettend haar best gedaan om te koken en pakte uit met een super viergangenmenu. Er waren veel pakjes en er werd veel gelachen. Bovendien kregen we te horen dat er volgend jaar een nichtje of een neefje bij kwam. Hoera! Hoera! Hoera!
Op maandag was het bij opa feest. De schoondochters brachten het eten mee - een koud buffet. Dus stonden we hier 's ochtends sushi te rollen en speculaascrème in potjes te doen... En ja, het was gezelllig.

In alles zit trouwens ook een les... Patrick heeft het de voorbije dagen allemaal van me overgenomen. Hij rende rond, deed de boodschappen én de was, poetste en zorgde voor mij. En hij deed dat fantastisch. Ik heb bewondering voor mijn vent en ik ben hem ontzettend dankbaar... Dat is dus liefde!

Ik moet het vandaag bekopen. Mijn rug doet weer veel meer pijn en ik lig in bed. Ja, ik probeer te werken, maar het zal in eerste versnelling zijn. En dat zal de volgende weken ook nog zo zijn. En ik heb een voornemen voor volgend jaar waaraan ik hoop me te kunnen houden. Want hard werken is goed en wel, maar als dat ten koste gaat van kerst- en andere feesten, ben je slecht bezig....