Te kortbij

Ziek. Ik ben er ziek van. Ik had het al moeilijk met de kinderen die omkwamen in die Zwitserse skibus. Het kwam te kortbij. Mijn kinderen deden dat ook, gaan skiën met een skibus, en elke keer brandde ik een kaarsje zo lang ze onderweg waren. Op de heenweg en op de terugweg.
Vanmorgen zie ik Wannes plots vroeg op facebook verschijnen. En dat is nooit goed nieuws. Zijn vriend Hadrien Thys is gestorven. Een Brusselaar waarmee hij net die grote reis naar het noorden maakte. Een boezemvriend. Hij is overreden en heeft het niet gehaald. Mijn grootste angst als moeder. Als moeder nù, met een zoon die te ver weg zit om comfortabel te zijn.
Ik kon me inleven in wat die ouders van die kinderen op de bus moeten voelen - maar met dit bericht wil ik plots al mijn gevoelens stopzetten.
Veel korterbij mag het niet meer komen.

Latina

Driekwart in een AFS-jaar. Gastmoeder en Zendmoeder, zoals dat heet in AFS-jargon. En bijna wekelijks de vraag waarom ik zo weinig op mijn blog schreef de voorbije weken.
Tja, waarom.
Omdat het kabbelt, zeker, zo driekwart in dat jaar? De dingen gaan zoals ze gaan. Dat eerste begin - van missen dat het pijn doet en van proberen tot je denkt dat het niet meer lukt - ligt al een tijdje achter ons. En de spanning van het einde is nog niet in zicht.

Als gastmoeder ken ik mijn student nu wel een beetje. De allereerste dag nam ze nog een slok van de aangeboden koffie, maar intussen weten we dat ze geen koffie lust en dat ze het in Chili zelfs niet màg drinken van haar mama.  Ze houdt niet echt van de Belgische keuken - haar houding is: 'het is eten' - maar wel van speculaas in al zijn vormen. 's Avonds is ze vrolijker dan 's ochtends en ze zal nooit een danseres worden. Maar toch: de eerste maanden bekeek ze me nog alsof ik gek was toen ik vroeg of ze mee naar de Zumbalessen op zaterdag ging. Nu gaat ze mee. Ze komt er zelfs spontaan voor uit bed.

Mijn gevoelens als zendmama zijn complexer. Ik mis mijn zoon, maar ik heb ook iets van: 'geniet er met volle teugen van want dit leven ga je nooit meer meemaken!' En natuurlijk ben ik bang voor volgend schooljaar. Natuurlijk.

Als gastmama heb ik meer te vertellen. Zoals dit.
Op vrijdag ligt er een zakje snoep in de badkamer. Er hangt een briefje aan: 'Papa, Gelukkige vakantie. Ik hoop dat je het leuk gaat hebben. Is alleen een grapje, niet boos. Valentina.' Patrick stopt met werken bij de Vrije Pers. Hij kreeg een goede regeling. Valentina noemt het 'vakantie'. Grappig.
Flo moet drie dagen optreden in het gebouw van het Ballet van Vlaanderen aan het MAS. Diezelfde vrijdag zit Patrick in De Snor op zijn afscheidsfeestje en ik ben daar ook. Wat we niet weten is dat Flo  haar kousen vergeten is. Ze belt Valentina en vraagt of ze ze kan brengen. Valentina weet het MAS niet zijn - ze is er één keer geweest met ons, de derde of vierde dag dat ze in België was - en  bovendien moet ze ook nog de kousen van Flo vinden... Maar kijk - ze vindt de kousen, springt op haar fiets, rijdt als een speer naar de zaal en staat daar dan een beetje verloren voor een gesloten gebouw. Ze heeft zelf afgesproken met vriendinnen en als ik er aan kom (ja, het loopt nog een klein beetje fout) is ze druk in het Spaans aan het telefoneren. Ik roep dat ze maar moet vertrekken en zie haar telefonerend door het verkeer laveren met haar oude fiets. De volgende dag horen we dat ze hopeloos verkeerd gereden is.

Straks is Valentina weg. Terug naar Chili.
Ik weet dat ik vaak gevloekt heb op haar. Valentina is een beetje het tegenovergestelde van wat wij van een AFS-student verwachtten. Dat weet ze zelf ook. Veel anders dan onze eigen kinderen had ze niet kunnen zijn. Het duurde even voor we aan haar gewend waren. En toch, en toch, en toch. 'She grew on us' zouden we in het Engels zeggen. Ze is nu 'ons Valentina'. Als ze straks weg is, gaan we haar  missen met haar grappige uitspraken. 'Wat is?' 'Ik Latina.' 'Is ok.' Met haar uitgelaten lach als ze iets grappig vindt - meestal slapstick.
We krijgen er Wannes voor terug met zijn verhaal. Hoe zou 'ik Latino' in het Portugees klinken?