De keuze is overweldigend!

'Huh? Waarom hebben ze geen melk met 3% vetgehalte? Dit kan toch niet! Ik denk dat we deze supermarkt echt een klachtenbrief moeten schrijven. Zo weinig keuze, dat kan toch niet!'
In het land van oom Sam is er plenty, plenty, plenty (nvdr - sorry, maar na twee weken begin je echt zo te praten). De supermarkten zijn Groot en Vol. Overvol en met veel te veel keuze. Niet één soort Oreokoekjes, zelfs niet twee of drie soorten, maar minstens vijftien. En dan ben je nog niet in de diepvriezer gaan kijken.
Melk komt in 'bidonnen' van 4 liter (a gallon).
Fruitsap in flessen van minstens 2 liter.
Met een 'familiepak' ontbijtgranen voed je een Belgische straat met véél kinderen.
Voor elke letter van het alfabet is er een merk pindakaas.
Je kunt kiezen of je pancakes 'from scratch' maakt of met een poedertje of uit de diepvriezer. En voor echte liefhebbers zijn er worstjes met een pancake errond op een stokje.

Het enige wat tegenvalt is de kaas. Die ziet er altijd hetzelfde uit - een rechthoekig blokje verpakt in strak plastic (ja, zélfs in een exclusieve kaaswinkel) - en hij smaakt ook altijd hetzelfde: naar niets.

Als je houdt van verse producten - fruit, vlees, brood - betaal je overigens véél geld. Ik had eigenlijk nooit echt boodschappen gedaan in een Amerikaanse supermarkt - of toch geen boodschappen die ik zelf moest betalen - maar nu dat wel het geval is, schrik ik van de prijzen. 2,99 $ voor een halve kilo uien. 4,99 $ voor een brood. 4,5 $ voor een halve kilo perziken. Kwaliteit kost geld hier - nog meer dan bij ons.
Maar het voelt wel goed om zelf te kunnen koken want elke dag op restaurant gaan is een aanslag op je hele lichaam. De porties zijn overweldigend groot, de groenten zijn overweldigend afwezig, de keuze is overweldigend maar smaakt altijd hetzelfde. We voelen ons hier allemaal overweldigend dik. Onbegrijpelijk hoe mensen hier hun lijn kunnen houden.
Uiteraard zijn er ook prima restaurants. We aten bij Massimo in Portsmouth - excellent! - en gaan vanavond eten bij 67 Pleasant Street, eentje waar iedereen lyrisch over doet en hier vlak om de hoek ligt.

Ik spring intussen nog even in het meer. Misschien lukt het me om er toch een paar grammetjes af te zwemmen...

En waarom verliezen ze altijd ONZE bagage?

'Dit kan niet waar zijn!'
We staren met vier naar de bagageband die al een tijd rondjes draait. Eén tas hebben we er af gehaald, de twee koffers zijn er niet. Flo begint te huilen, Patrick en ik worden boos, Wannes loopt rondjes rond de band.
Newark Airport. We komen uit Oslo en hebben daar de nacht doorgebracht in een motel vlakbij de luchthaven. Beide vluchten zijn goed verlopen, maar nu is de bagage er dus niet. Weer niet. Net als de vorige keer in Chicago en toen kregen we ze pas terug op 12 september. Het ziet er dus niet goed uit. Deze keer dachten we nochtans slim te zijn door onze bagage netjes te verdelen over de koffers. 5 onderbroeken hier, 5 daar. Een bikini hier, een badpak daar. Maar het mag weer niet zijn! Alleen de tas met schoenen en boeken is gearriveerd, net als de vorige keer.
Na meer dan een uur aanschuiven bij de SAS-balie vertellen ze ons dat de twee koffers nog in Oslo staan. We kunnen het niet geloven! In Oslo hadden we minstens vijftien keer gevraagd of onze koffers zeker op het vliegtuig stonden en ze hadden ons verzekerd dat we ons geen zorgen moesten maken. Drie koffers waren ingecheckt - drie koffers zouden aankomen. Niet dus. We vermoeden dat we op een lijst staan: 'The Vincents are coming. Let's make sure their luggage gets lost, guys.'

We halen de vooraf gereserveerde auto op bij Dollar waar een rasta die duidelijk te veel aan de ganja gezeten heeft ons doodleuk vertelt dat geen van onze kredietkaarten het doet. We moeten cash geld afhalen. De man kijkt ons geen enkele keer recht aan en lijkt zelf ook niet goed te weten waar hij mee bezig is. Pas achteraf merken we dat het bedrag al betaald is met mijn kredietkaart en dat hij ons veel te veel heeft aangerekend. Zucht.
Op de snelweg is het duidelijk dat onze airco het niet doet. Ik ben principieel tegen airco, tot ik in de VS ben. Het is bloedheet in de wagen en we zweten ons te pletter.
New Haven. Halte 1 is een grote supermarkt waar ze kleding verkopen. Een short. T-shirts. Ondergoed. 'Houd het bonnetje goed bij want ik wil dat we dit terugbetaald krijgen'.
Dinner bij Longhorn Steak House. ENORME porties vlees. En ijskoud in het restaurant. We zijn vergeten hoe het was: binnen koud, buiten heet.
De volgende dag bezoeken we Yale onder begeleiding van een enthousiaste gids. En in de namiddag rijden we naar Mattapoisett. Naar Claudette. Die onze kleren wast en enorme kreeften voor ons kookt en zegt dat het oké is om in ons ondergoed te zwemmen in de oceaan en een prachtig huis heeft dat we helemaal voor onszelf hebben want zij slapen in het kleinere huis aan de achterkant. Zo veel vriendelijkheid van iemand die ik meer dan zesentwintig jaar niet gezien heb doet ons even de bagage vergeten maar toch worden we met de minuut zenuwachtiger want SAS blijft onbereikbaar...
De wagen hebben we in Providence omgeruild voor een lachwekkend grote Ford Crown Victoria die Claudette meteen 'the boat' doopt. Hij zuipt benzine maar de airco doet het wel.
Van Mattapoisett naar Boston - nog altijd een heerlijke stad, de beste van de VS vind ik - waar we 's avonds door Meghan en Erin en hun jonge kinderen getrakteerd worden op Mexicaans in Quincy Markets.
Kers op de taart: de koffers staan in het hotel in Boston als we er 's avonds terugkeren. Nu kan de vakantie niet meer stuk.
In Portsmouth gaan we walviskijken. We zien gigantische 'finwhales', een tiental 'Minky whales', een enorme 'basking shark' die rond de boot blijft cirkelen, tientallen 'Atlantic whitesided dolphins' en een 'humpback whale' die naar de naam Christel luistert maar wel een mannetje is. Vijf uur in een bootje vér op de oceaan. Woaaaaah.
En nu Norway, Maine. Vlakbij Berlin, Denmark en Paris.
Een huis bij een 'pond' - vrij vertaald 'een zeer uit de kluiten gewassen vijver' met het helderste water ooit - met daarrond bergen vol bossen, een eigen steigertje met een boot, een grote tuin, een oud maar leuk huis waarin ieder een eigen kamer heeft, Capt'n Crunchberries als ontbijt en een gallon melk in een plastic fles in de veel te grote koelkast, een enorm pak Oreo's, slappe koffie, chips in rare smaken, een wasmachine die je vanboven moet vullen, American football op tv... en zo kan ik nog wel even verder gaan.
Heerlijk. Vakantie. Heerlijk in de tweede graad!
En nu nog een eland zien...