De tijd die niet meer terugkeert

Het staat op de Facebookpagina van een vriendin, een filmpje van Toy Story waarin Andy afscheid neemt van zijn speelgoed. Ik open het, zie dat het 7 minuten duurt en wil het opnieuw sluiten. Maar ik blijf kijken.
En dan komen de tranen.

Woody en Buzz Lightyear waren ooit het favoriete speelgoed van Wannes. Uren kon hij ermee zoet zijn. Woody sliep in Wannes' bed. Buzz stond op zijn kast. De film moeten we wel twintig keer gezien hebben.

Wannes is een jaar weg geweest. En dan nog een keer een half jaar. Zij oude speelgoed staat intussen netjes opgeborgen in de kelder. 'Voor als hij zelf ooit kinderen heeft.' In september wil hij apart gaan wonen. Niet zo maar 'op kot', maar echt een appartement zoeken met vrienden. En naar huis 'op bezoek' komen.

Flo vertrekt in augustus voor een jaar. Gisteren kregen we op de landeninfodag te horen waaraan ze zich kon verwachten. Ongeasfalteerde wegen en veel rood stof. Maïskoeken en -cake. Bussen waar je moet afspringen terwijl ze nog rijden. Mensen die je ongevraagd kussen en knuffelen. School van 7 tot 11. Ik voelde af en toe mijn hart samenknijpen.

Ik weet dat ik ertegen kan, tegen kinderen die vertrekken. Ik weet dat ze weer terugkomen, al is het straks alleen maar 'op bezoek'.
Maar dat filmpje katapulteerde me vijftien jaar terug in de tijd. Toen ze nog met Woody en Buzz speelden of witte staartjes hadden met daaronder rode sokken en blauwe schoenen. Voor hen is het een eeuwigheid. Voor mij is het gisteren. En hoe ik ook probeer, naar die tijd kan ik niet meer terugkeren.