Nog 18 dagen.

Maanden, nee jaren, heb je het gevraagd. Ruim die kamer nu eens op. Maak je kast leeg en haal er al de rommel uit. Een kat vindt zijn jongen hier niet in terug (yep, eentje van mijn moeder).

En op een dag kom je boven en zit ze tussen puinhopen en lang verloren gewaande schatten. Ik ga op het bed zitten en luister naar de verhalen.
'O kijk! Dit kreeg ik op mijn zevende verjaardag van X!'
'Weet je nog? Dit? Dat hebben we meegebracht uit Y!'
'O my God! Ik kan niet geloven dat ik dit terugvind! Daar heb ik echt een jaar naar gezocht.'

Op haar bureau staat een afscheurkalender die ze kreeg van een vriendin. 100 stond op het eerste blad. En elke dag één Spaans woordje om vanbuiten te leren.
Met drie cijfers leek het nog ver weg.

Nu staat er 18.
Dat zijn minder dan drie weken.
En ze ruimt op.
Ik denk: 'Rustig, rustig. Niet te veel.'
Plots hoeft het niet meer zo van mij.
Ik wil nog wat Flo houden. Voor zo lang het duurt.
En die rommel, dat is Flo.

Mijn hart is deze dagen een koffieboon groot.