Ja. Ik heb het er moeilijk mee

'En? Mis je ze niet te erg? Geen last van het lege-nest-syndroom?'

Ik was stoer.
En ik antwoordde:
'Nee. Ik heb te veel werk om ze te missen.'
Of
'Nee. Het is plezierig om te kunnen doen en laten waar je zin in hebt.'


Maar het is niet waar.
Ik mis ze.
Ik mis mijn leven als mama.
Misschien wil ik niet doen en laten waar ik zin in heb. Ik vond dat nooit erg.


Wees gerust. Ik blijf geloven in: 'Als je wilt dat je kinderen vliegen, moet je ze uit het nest duwen.'

Maar hier zit ik dan, in dat lege nest. Ik maak geen apart ontbijt meer voor iedereen. Brooddozen zijn iets uit het verleden. En omdat ik niet meer moet opvoeden, kan ik net zo goed mijn bord leeg eten voor de televisie.

Misschien gebeurde het net iets te snel. Eerst vertrok Flo en niet veel later woonde Wannes alleen.
Er is leeg en er is plots wel héél erg leeg.
Eerst voelde het alsof ze op vakantie waren en straks weer terug kwamen. Maar in september begon de routine en sloeg het me recht in het gezicht.

Ik wil niet zielig doen.
Maar ik wil ook niet meer stoer doen.
Ja, ik heb het er dus moeilijk mee. Ik weet niet meer goed waar mijn definitie zit. Alles voelt te groot.
Ik ben zo graag mama. Natuurlijk blijf ik voor altijd en eeuwig mama van mijn kinderen en natuurlijk komen ze regelmatig langs en natuurlijk doen ze het fantastisch zo-op-hun-eigen en natuurlijk ben ik trots op hen.

Maar ik heb er dus wel last van.
Van dat lege nest dat werk, kat of man nog even niet kunnen opvullen.