Straatwerkers

5u04. Ik hoor Patrick naar zijn wekker grijpen en vloeken. Buiten klinkt geluid van metaal op metaal. Rinkelende kettingen, harde bonzen, brommende dieselmotoren. Ik zucht, sta op en kijk uit het raam. De werkmannen zijn gearriveerd en vinden dat het tijd is om wakker te worden.
Ze doen verder met hun lawaaierige bezigheden tot kwart voor zes. Dan wordt het plots stil. Ik sta op en ga douchen. Ik weet dat ze nu in de kabine van hun vrachtwagen of graafmachine zitten en hun boterhammen opeten. Waarom ze dat niet éérst doen en dan pas lawaai maken, is me een raadsel.

Om zeven uur is het werk in volle gang. Een enorme oranje graafmachine rijdt voor onze deur heen en weer. Als we door het raam kijken, lijkt het of we midden in een aflevering van Transformers terechtgekomen zijn. Ik neem mijn fototoestel en probeer een foto te nemen door het raam, maar het is te donker dus ga ik buiten staan. De machine staat brullend voor onze deur en doet zijn werk. Ik probeer een foto te nemen. En nog een. En nog een. Tot ik plots opschrik van iemand die voor me staat.
'Als je foto's wil nemen, kom je dat eerst vragen.'
Verbijsterd laat ik mijn toestel zakken.
'Maar ik neem toch geen foto's van u, meneer', probeer ik nog, maar de man heeft zich al omgedraaid en beent boos terug naar zijn machine.
'Maak ons dan ook niet wakker om vijf uur!' Ik kan het niet nalaten. Met maar vijf uur slaap op de teller word ik chagerijnig.
De man roept iets terug dat klinkt als 'wat?' en ik haast me vlug naar binnen waar ik aan Patrick vertel wat er gebeurd is.
'Toch beter geen ruzie krijgen met die mannen,' zegt mijn wederhelft bedachtzaam, 'want zij bepalen wel een paar maanden van ons leven.'

Maar ik blijf boos en neem later op de dag - als het lichter is - nog een foto van op de bovenverdieping. Die ik prompt op facebook zet met een boos tekstje erbij.

Als ik om acht uur naar de rugschool vertrek, spreek ik één van de werkmannen aan.
'Mag ik echt geen foto's nemen van de machines?' vraag ik terwijl ik op de graafmachine wijs.
Hij kijkt me verbaasd aan en haalt zijn schouders op. 'Waarom? Zegt hij dat?'
Ik knik bevestigend.
'Och madammeke,' zegt de man terwijl hij zijn schouders ophaalt. 'Het is den eerste keer dat ik diene mens zie. 't Is ne nieuwe en 't is maandag. Van mij moogt gij zoveel foto's pakken als ge wilt.'
Ik bedank hem en fiets de straat uit. Als ik voorbij de graafmachine rijd, blijf ik zo dicht mogelijk bij de gevels. Je weet tenslotte maar nooit!

Privacy is een hoog goed voor deze meneer van wie ik geen foto's mocht nemen. Toch vreemd voor iemand die vandaag honderd keer voorbij onze gevel reed en het niet kon laten om regelmatig een blik naar binnen te werpen.

Skypen met Wannes

Het mag eigenlijk niet op weekdagen - een regel die wij Valentina hebben opgelegd -  maar omdat het zo lang geleden is, doen we het toch. We Skypen op een woensdagavond met Wannes. Eerst ben ik alleen, dan komt Flo erbij en wat later Patrick. Iedereen rond de tafel in de keuken, Wannes in het midden.
Hij vertelt en vertelt en vertelt. Er is amper een speld tussen te krijgen. Ik maak intussen het eten klaar, dek de tafel en uiteindelijk zitten we met vier aan tafel. Wij eten worst met witte kool en aardappelen, Wannes zit op 'zijn' plaats aan tafel en babbelt honderduit. Het voelt tegelijkertijd heel vreemd en heel vertrouwd aan.

Wannes' verhalen zijn hi-la-risch - veel grappiger dan hij zelf beseft. Ik weet niet of het mag, maar ik doe het toch. Als dit bericht straks verwijderd is, kwam er protest uit Brazilië...

Het eerste verhaal is redelijk onschuldig en gaat over zijn buschauffeur die hem elke ochtend rond 6 uur oppikt aan zijn huis en hem naar school brengt. Zijn naam ben ik nu even kwijt, maar het is een 'goeie gast' volgens onze zoon, waarmee hij af en toe een pintje gaat drinken in de favela's.
Dinsdagochtend van deze week zat Wannes nog half slapend op hem te wachten op de straathoek. Drie kwartier later zat hij er nog. Zijn moeder kwam informeren wat er aan de hand was en belde meteen  naar de chauffeur in kwestie toen bleek dat de bus gewoon niet was komen opdagen. De chauffeur vertelde haar doodleuk dat het 'vandaag geen school was en dat het dus normaal was dat hij Wannes niet kwam halen...' Moeder pikte het en Wannes mocht thuisblijven. Hij was zich van geen kwaad bewust.
Tot in de namiddag een sms van de buschauffeur kwam dat hij eigenlijk wél school had, maar dat hij zich overslapen had...
'Als de buschauffeur zegt dat ik geen school heb, heb ik geen school' postte Wannes later op facebook. Een waarheid als een koe natuurlijk!

Met het tweede verhaal moesten wij nog harder lachen. Wannes ging naar een concert met een paar vrienden en vriendinnen. Een meisje bij wie hij al heel vaak was thuis geweest en wiens ouders hij goed kende, was haar entreeticket vergeten en vroeg Wannes om het snel even op te pikken terwijl zij zich opmaakte in de auto. Het lag op haar bureau in het appartement. Wannes kende de weg, rende naar boven en opende de deur met de sleutel...om daar de gastouders aan te treffen in een verregaande staat van ontkleedheid...
Wannes is nog altijd beschaamd hoewel hij er absoluut niets aan kon doen.

Toch twee verhalen om te delen, niet?

Waar zouden we ons druk om maken?

Laat me beginnen met mijn petekind op facebook:

Hilde: Knappe foto, X!
Petekind: 'Het is dan ook een super getalanteet fotomodel.'
Zus petekind: 'Dat jammer genoeg wel geen Nederlands kan...'
Petekind: '*getalenteert'
Zus Petekind: 'Nog steeds wat oefenen'
Hilde: 'Hahaha! Allez, X, nog één poging.'
Petekind: 'Getallenteert???'
Zus Petekind: 'Typt dat effe in in google en ge weet het.'
Petekind: 'Getalenteert tog'
Zus Petekind: 'Neeee, X, neeee'
Petekind: 'wa tan'
Zus Petekind: 'WaT Dan...GetalenteerD'

Zeg nu zelf! Dat is toch super grappig.

Voor de mensen die deze blog volgen omwille van Braziliaanse en Chileense histories: ik schreef een tijdje niets omdat 1. ik te weinig tijd had en 2. er niet zo veel te vertellen viel. Bovendien waren veel van de dingen die gebeurden niet meteen blogfähig.

Met Wannes gaat alles goed. Zijn laatste post op wannesinbrazilië.blogspot.com was lang en leuk. Wie hem op facebook volgt, denkt ongetwijfeld dat Brazilië één langgerekt feestje is en waarschijnlijk hebben ze geen ongelijk. Hij liet wel eens doorschemeren dat hij het 'af en toe moeilijk heeft' maar dat is hem niet aan te zien op de foto's waar hij altijd wel een arm rond twee, drie of meer Braziliaanse schonen heeft. Geld is zijn enige probleem. Dus sturen we regelmatig een pakje nieuwe hemden op. Probleem opgelost. Daar hoeven we ons dus al niet druk om te maken.

Vale begint langzaam haar draai te vinden en verbaast ons af en toe met een paar zinnen in het Nederlands. Flo vindt die bij elkaar gesprokkelde zinnen geweldig 'illegalio' maar wij vinden het super (Flo overigens ook). Verder oefent alles dat met speculaas te maken heeft een geweldige aantrekkingskracht op haar uit. Sinterklaas en Pedro Nero worden vast haar beste vrienden!
Gisteren had ze Leuvendag. En niet te vergeten: Leuvennacht! AFS organiseerde een stadsspel (dat ze maar niks vond) en 's avonds het Fiesta del Mundo in zaal Albatros. Dat feest herinner ik me zelfs nog uit MIJN oude AFS-tijd! Het was blijkbaar (nog steeds!) een geweldig feest waarop ze Nederlands én Engels had staan praten met mensen die ze niet kende. Ze stond zelf versteld van haar linguistieke strapatsen! Wij dachten: 'Waar een paar biertjes al niet goed voor zijn!'
Ze namen met drie de eerste trein naar Antwerpen en vanmorgen wist ze niet meer zo goed wie die drie anderen dan wel waren... Misschien opvoedkundig geen voltreffer, maar Vale had duidelijk genoten van haar nachtje uit, dus waar zouden we ons druk om maken?!

En laat ons Flo niet vergeten... Die à l'improviste een Halloweenfeest organiseerde waardoor we gisteravond plots met acht in plaats van met drie aan tafel zaten. Vijf 'enge Disneyfiguren' - waaronder Peter Pan en Aladin?! - die eerst spaghetti en chips aten en dan een halve nacht Disneyfilms keken... Opvoedkundig misschien ook geen voltreffer, maar ze hebben er van genoten dus - inderdaad - waar zouden we ons druk om maken?!