Motto to live by

Life should not be a journey to the grave with the intention of arriving safely
in an attractive and well-preserved body,
but rather to skid in sideways, chocolate in one hand, martini in the other, body thoroughly used up,
totally worn out and screaming: 'Woo hoo! What a ride!'
(Hunter S.Thomson - met dank aan Nathalie)

dinsdag 10 januari 2012

Kerst is voorbij. Nieuwjaar ook.
Oef.
Het was niet gemakkelijk vond ik. Geen Wannes om te beginnen en dat is raar want een Wannes maakt een feest toch anders. Als je er zelf geen in huis hebt, kan je dat niet weten natuurlijk. Een Wannes houdt van kerstmis. Van pakjes vooral, maar ook van kerstbomen en kitsch. Die Tim Burton kerstboom bij zijn Braziliaanse familie... Nah. Dat was géén Wannes. En zelfs met nieuwjaar houdt Wannes van een beetje meligheid op zijn tijd. Vrienden om te zoenen. Familie om een sms te sturen. Een wensballon misschien. En een nieuwjaarsbrief voor grootva en opa. Ja, zo is een Wannes wel.
We hadden natuurlijk een Valentina, maar - helaas! - dat was toch niet hetzelfde. Valentina is geen grote fan van onze familiefeesten. Te veel mensen die te veel Nederlands praten. Waardoor zij helemaal stil valt. Er kwam letterlijk geen woord uit op geen enkel feest. Toen het laatste feest achter de rug was - nieuwjaar bij grootva - hadden Patrick en ik er genoeg van en zeiden we eens flink ons gedacht. Dat het onbeleefd en onvriendelijk was om vijf, zes uur zwijgend en nors aan een tafel te zitten. Dat mensen geprobeerd hadden om met haar te praten, maar dat ze gewoon een muur had opgetrokken. Dat ze een heel slechte indruk gemaakt had.
Bovendien vonden we het ook vreselijk dat ze een hele dag in onze aanwezigheid geen woord zei en vervolgens uren met haar Chileense mama zat te Skypen.
En kijk! Valentina legde drie kwartier lang in zo goed als perfect Nederlands uit waarom ze zo stilletjes was geweest. Haar argumenten hielden geen steek - bang, verlegen, te snel praten... - maar we beseften wel dat ze weer veel meer Nederlands had opgestoken.

En soms moet je ook gewoon de dingen nemen zoals ze zijn. Amsterdam bijvoorbeeld. Drie van ons die enthousiast babbelend en wijzend rondlopen. Valentina die er achter sjokt. We denken dat ze het niet leuk vindt, tot ze 's avonds op de tram zegt: 'Ik kan nu in Chili vertellen dat ik in Amsterdam geweest ben. Stel je voor! In Amsterdam!'

Het blijft een avontuur met veel putten en ijzers en wolfsklemmen. Maar ik weet wel dat we volgend jaar met kerst herinneringen zullen ophalen hieraan.

Geen opmerkingen: