Een reisverslag als (g)een ander...

Hij zal het allemaal wel op zijn blog schrijven, belooft hij op Skype. Ja, hij heeft een dagboek bijgehouden tijdens de reis. Minstens drie dagen toch. Maar het zit nog in zijn geheugen. Chill!
Twee uur 'babbelen en lachen met Wannes op Skype' en we zijn weer helemaal gerustgesteld. Er is niks veranderd. Neen, geen reisverhalen zoals je in Touring leest. Verre van.
Wel dit:

- 'Bij de Christo in Rio had ik een echt Parijsgevoel. Geloof het of niet, maar alles was in de mist gehuld en toen ik boven stond zag ik alleen maar wolken! Bummer!' (Verwijzing naar de Eiffeltoren een paar jaren geleden.)

- 'Die dode was wel verschieten, ja. Ik liep op de markt met een Italiaans meisje te zingen en te dansen enzo (???? nvdr). We hoorden wat knallen, maar dat is hier normaal want ze steken zelfs vuurwerk zonder vuurwerk af. Toen ik opzij keek, zag ik een donkere gast in een zwarte jeans, zwart T-shirt en met zwarte schoenen die een pistool in de hand had. Er klonken weer knallen en ik zag vuur uit het pistool komen. Dan zag ik wat verder een jongen - hij kan niet ouder dan achttien geweest zijn - vijf gaten in zijn groene T-shirt krijgen en neervallen. Ik bleef stokstijf staan en iedereen rond mij begon te gillen en weg te rennen. Ik zag een man zijn vrouw voortsleuren nadat zij gevallen was - een beetje grappig eigenlijk. Toen ik één van mijn vrienden voorbij zag hollen, begon ik ook maar te spurten. En geloof het of niet, maar toen we twintig minuten later terug op die markt kwamen, was alles weg. Geen lijk. Geen politie. Niks. En je mag niet boos zijn als ik je dit vertel, maar 's avonds zaten we met drie vrienden op het terras van ons hotel te praten. Eerst was het van 'toch erg hé' - maar ineens zei één van ons: 'Toch ook wel graaf dat we dat gezien hebben.' En toen begonnen we alle drie te lachen.'

- 'Taiwanezen zijn fantastisch. Ik weet nu dat als je iets héél goed kan er minstens vijftigduizend Taiwanezen rondlopen die het veel beter kunnen. Zo stond er één in de tuin drie diabolo's tegelijkertijd omhoog te gooien terwijl hij intussen nog wat flikflaks deed. En als in het restaurant de rekening moest verdeeld worden, gaven we ze aan de Taiwanezen die het in een paar seconden uitrekenden.'

- 'AFS moet echt omgedoopt worden tot AHS. Another Horny Student. Man! Dat was niet normaal! Zeker niet als we andere bussen tegenkwamen met uitwisselingsstudenten...'

- 'Het was fantastisch om thuis te komen en weer een beetje Nederlands te kunnen lezen in die tijdschriften die jullie opstuurden! Wist je trouwens dat ik de prijs won voor het beste Portugees spreken? Beter dan de Spanjaarden of de Italianen! Zeg dat maar aan opa. Die zal wel geweldig trots zijn.'

- 'Die mannen van de Rotary zijn echt niet normaal. De ene was al rijker dan de andere. Zo'n Amerikaan die me uitnodigt om te komen jetskiën in Florida.... Overal waar we waren, betaalde hij de rekening. We probeerden af en toe zelf iets te betalen, maar dat was niet gemakkelijk!'

Het verhaal van de IJslanders vertel ik uiteindelijk liever niet. Te grof voor een blog.
En neen, we weten niet echt wat nu het mooiste stukje van de reis was. Hij vertelde iets over natuurlijke watervallen waar je af kon glijden en een klein dorpje waar hij bijzonder kleurig was - maar meer ook niet. 
En hij weet écht nog niet weet wat hij volgend jaar gaat studeren - maar Patrick gaat het aan opa vragen. Die zal wel raad weten.

Er zullen wel kinderen zijn die andere verhalen vertellen. Misschien iets geruststellender verhalen. Maar wij zijn blij hiermee.

Wat is Al Qaida?

Laat me eerst een verhaal uit Zweden vertellen.
Ik was op bezoek bij Ulrika, mijn Zweedse vriendin. In ruil voor haar gastvrijheid - en ook wel omdat zij les had aan de universiteit - kookte ik elke dag voor ons tweeën. Op een dag wou ik een cake bakken en ging ik naar de supermarkt voor bakpoeder.
Van 'baking powder' had de verkoper nog nooit gehoord, dus ging ik op zoek naar een doos koekjes, zocht het woord op de verpakking (bakpulver) en vroeg het nog een keer.
'Bakpulver.'
Jaren later kan ik me de uitdrukking op zijn gezicht nog herinneren. Een combinatie van ergernis en onbegrip. Hij had géén idee.
Ik probeerde het nog eens. En dan nog een keer of twaalf, maar het kwam niet. De man wist niet waarover ik sprak.
Dus liep ik terug naar het rek met koekjes, schreef het woord op een papiertje en kwam terug naar de man (hij moet wel de enige verkoper in de supermarkt geweest zijn, bedenk ik nu).
Hij keek naar wat ik had opgeschreven, zei: 'Aha! Bakpulver!'- OP EXACT DEZELFDE MANIER ZOALS IK HET UITGESPROKEN HAD - en wees me het rek. Nu vraag ik je...!

Gisteren zaten we met Valentina aan tafel en ging het gesprek over Al Qaida. Vraag me niet waarom, maar het gebeurt dat wij aan tafel over terroristische organisaties praten. Het woord 'terroristen' was al gevallen en 'ETA' en ook dus 'Al Qaida'. Valentina luisterde, maar participeerde verder niet aan de conversatie. Tot ze plots zei: 'Wat is Al Qaida?'
Wij vielen van weeromstuit helemaal stil en keken haar alle drie zwijgend aan.
'Wat is Al Qaida?' vroeg Flo. 'Al Qaida is Al Qaida. Dat is Arabisch. En dat is hetzelfde in het Nederlands als in het Spaans.'
'Wat is?' Valentina haalde een beetje wanhopig haar schouders op en wij schoten in de lach. Niemand was bereid om het haar gemakkelijk te maken - zo zijn we hier wel...
'Allez, Valentina', zei iemand. 'Al Qaida. Terroristen. Wat dénk je?'
Ze keek ons een klein beetje boos aan - Vale houdt er niet van als we het haar lastig maken - en we beslisten om het toch een beetje uit te leggen.
'Al Qaida is dus Al Qaida?' zei ze tenslotte.
In onze oren klonken ze allebei exact hetzelfde, maar volgens Valentina was er een wezenlijk verschil. Dat verschil hebben we niet kunnen achterhalen, maar we riepen wel meteen 'bakpulver' - een verhaal dat mijn gezin al tot in den treure heeft moeten horen.

Ze kon er achteraf wel om lachen. 'Idioma en Valentina is slechte combinatie!' zei ze hoofdschuddend. We wilden nog zeggen dat 'idioma' eigenlijk 'taal' was, maar lieten het uiteindelijk zo.