Onse Wannes

'Onse Wannes is aangekomen'
Berichtje van Bianca op mijn Facebook vanmorgen. En altijd een opluchting als je kind bijna een etmaal in de lucht heeft gehangen.
'Onse Wannes'. De 's' maakt het nog net iets schattiger.
Hij is dus al lang niet meer alleen 'onze' Wannes, maar de Wannes van veel andere 'onzen'. Zijn vrienden bijvoorbeeld. Of zijn familie(s) in Brazilië. En nu die in Argentinië.
Ik herinner me nog dat ik bij zijn geboorte dacht: 'Van mij. Mij, mij, mij.' Dat klopte natuurlijk niet, maar het voelde wel zo. Als ik mijn schoonmoeder met Wannes zag rondlopen, dacht ik: 'Hey. Van mij!' Hetzelfde - maar iets minder - met mijn moeder. En eigenlijk met alle mensen die in mijn ogen teveel Wannes claimden. Fout natuurlijk, maar wist ik veel. Je zet zo'n kind niet op de wereld voor jezelf.
Met de jaren leerde ik hem delen. Met veel mensen. Gelukkig maar. Gelukkig voor hem. En vooral gelukkig voor mij.
'Onze Wannes'.
'Onse Wannes'.
Intussen weet ik namelijk dat er genoeg Wannes is om te delen.
Met de rest van de wereld.

We wensen je een gelukkig nieuw jaar!

17u
'Doen we het of doen we het niet?'
'Het gaat regenen.'
'Er komen negen meisjes van zestien eten.'
'Dan kunnen we niet anders, zeker?'

18u30
Diner bij de Roma. Een schotel met lamsbrochetten. Een couscous met lamsgehaktballetjes. 1 Spa rood. 1 cola. 16 euro.

19u23
Bus 421 naar Sint-Job is zo goed als leeg. Hij kan snel rijden op de verlaten wegen. Hij moet een kwartier wachten aan het ziekenhuis. Anders zijn we te vroeg.

20u10
Als wij afstappen, stapt de laatste passagier mee af. We hebben hem 'de man die geen kou kent' gedoopt toen hij opstapte. Hij heeft geen jas aan.
We wandelen een eindje terug tot aan het kanaal naar Dessel. Het is niet heel koud en het regent (nog) niet. Het waait. We stappen.

22u00
Het regent.
Brasserie Pot Au Feu organiseert een Nieuwjaarsdiner. Het zit er vol, op één tafel na. De ober vraagt aan de baas of hij ons mag binnenlaten. Het mag.
Iedereen is in feestkledij. Glittertruitjes. Spannende hemden rond indrukwekkende buiken. Dialect dat je in de stad niet meer hoort.
We vallen uit de toon op onze stapschoenen en jassen waar het water afdruppelt. Onze Odlo onderhemden en fleece truien. Ik heb een Jozef-en-Maria gevoel.
We bestellen twee glazen bubbels. 'Spuitwater, toch?' vraagt de ober. 'Cava?' vragen wij.
We klinken. En we nemen een selfie. We eten de olijven op.
De ober vertelt dat hij normaal niet moest werken vandaag. Maar zijn oudste dochter is op leercontract en was vanavond van dienst. En zijn jongste ging liever uit. En toen zijn vrouw ook nog ziek was, dacht hij: 'dan kan ik beter werken.' Daarom is hij aan het werk.

22u30
Onderweg. Het regent nog altijd.
Een huis met een glazen achterkant en veel licht. Er zitten mensen aan tafel. Wij zien hen, zij ons niet. Het is een mooi huis. We bespreken in welk huis we ooit willen wonen.

23u15
Deurne Noord. Voorbij de Bosuil. Er vliegen vuurpijlen in de lucht. We zijn te laat voor een selfie met het vuurwerk.

23u50
We komen thuis en checken hoe alles erbij ligt. Het valt mee ondanks de meisjesinvasie. We gaan snel naar het toilet. We fietsen naar Kristien en Kurt.
Op straat is het Bagdad. De vuurpijlen vliegen ons om de oren. Nog nooit zoveel vuurwerk gehoord en gezien. We roepen 'gelukkig nieuwjaar' naar de mensen die buitenstaan. Ze roepen terug.

00u03
We heffen het glas. We doen onze schoenen uit. We hangen onze jassen aan de kapstok. In die volgorde, ja.
In de keuken van Kristien en Kurt is het warm. Er is cake. Champagne. Wij hebben nog acht chocolade truffels mee.

02u00
We liggen in bed.
Oh what a night...