Toonbeelden

'Your wife fucking fucked a fucking goj.'
'You fucking fuckhead. Get out of my fucking way.'
'Fuck you, fucker.'
'I fucking don't want to fucking listen to you, you fuck.'

Locatie: Belgiëlei, Antwerpen. Voor wie er niet bekend is: hartje Joodse buurt.
Tijd: 23u45
Dag: vrijdag. Voor wie het niet weet: sabbat.

Ik lig in bed (hotel / vriendin uit Zweden / thuis twee kinderen met examens).
Buiten klinkt geroep. Omdat mijn fiets aan een paal is vastgemaakt en ik het niet vertrouw, ga ik kijken aan het raam.

Er komen drie mannen in typisch joods-orthodoxe kledij uit een gebouw. Een van hen is duidelijk over zijn toeren. Elk tweede woord heeft met 'fuck' te maken. Hij steekt middelvingers in de lucht. Hij staat in het midden van de straat te roepen. Er komt een wagen aan die moet stoppen. Hij slaat op de wagen en roept een zin met 'fuck' erin. De twee anderen staan erbij en kijken ernaar.

Zweedse vriendin en ik hebben intussen het raam geopend en slaan het toneel met open mond gade. In onze nachtponnetjes.

Aan de overkant van de straat gaan ook ramen open.
Er steken mannen hun hoofden buiten. Achter elke man staat een vrouw met een doekje om haar hoofd.
Ik weet niet of het met onze ponnetjes te maken heeft, maar de mannen gaan een voor een naar binnen en zetten hun hoed op. Groot, rond, pels.

Beneden tiert fuckerdefuck door.
Aan de overkant is elk raam een schilderij met hoed / doekje.
We komen niet meer bij van het lachen.

Het is de dag dat de krant het verhaal brengt van de Joodse vrouwen die wat netter gekleed moeten gaan.

Altijd gedacht dat orthodoxe joden het toonbeeld van ingetogenheid waren.
No fucking way!

De Laatste Brooddoos

Vandaag was de dag van de Laatste Brooddoos.
Dat is een mijlpaal. Ik maak al 18 jaar brooddozen. Vroeger twee, de laatste jaren nog maar eentje. Nu komt er een einde aan die tijd want mijn jongste kind heeft straks geen brooddozen meer nodig. De deur naar de tijd van de brooddozen gaat voorgoed dicht.

Natuurlijk kan ik elke dag nog brooddozen maken en ik zou genoeg liefhebbers vinden om ze mee te nemen, maar daar gaat het niet om.
Dit was echt de Allerlaatste Officiële Brooddoos.
De doos die mee naar school moest omdat de eigenaar 's middags hongerig was en nog niet verondersteld werd om een belegd broodje te gaan kopen.
De doos die soms vergeten werd en dan vlug-vlug met de fiets moest nagebracht worden.
De doos die evolueerde van 'bokes-met-kinderworst' naar 'mama-zal-eens-iets-uitproberen'.
De doos die vaak vergeten werd op school zodat er weer een nieuwe moest gekocht worden.

Brooddozen werden een beetje mijn specialiteit dit laatste jaar. Wraps gevuld met avocado en gerookte kip en luzernescheutjes. Zelfgebakken boterhammen  dik gevuld met mozzarella, tomaten en basilicumblaadjes die een beetje tussen de randen uitpiepten. Broodjes met zelfgemaakte humus en feta en een feestelijk touwtje zodat je  een foodfoto had als je de doos open deed.

Er zaten altijd verschillende kleuren kerstomaatjes in de brooddoos. Op moeilijke momenten stak er een briefje bij

'Niemand op school heeft een brooddoos als ik', zei mijn dochter soms.

Ik stond er speciaal vroeg voor op en probeerde er elke dag iets bijzonders van te maken. Soms lag ik 's avonds in bed al te denken aan de brooddoos van de volgende dag. En als ik er een keer niet was, vroeg ik me af wie de brooddoos zou maken en of ze aan mijn standaard zou voldoen.

Ik deed dat graag, die brooddoos (O, die verleden tijd!).
Het was  mijn manier om het allemaal nog een keer extra intens te beleven. Om afscheid te nemen.

Nu is de Laatste Brooddoos dus echt aangebroken.
Gelukkig heb ik nog een paar weken voor het Laatste Ontbijt.

Daarnet zei Flo toen ze thuiskwam van school: 'Wil je morgen voor mij nog een keer een brooddoos maken? Niet om mee te nemen, maar gewoon...'

'Kun je een deelbrooddoos maken?' vroeg ze gisteren. Dus het werden drie dozen met groentequiche. En watermeloen als toetje.

Gelukkig is het Laatste Ontbijt nog niet aangebroken...