Er komt een moment waarop je het beseft.
Bij Flo duurde het lang. We vonden het raar dat ze zo kalm bleef onder het nakende vertrek.
Maar vandaag kwam het 'moment'.
Het voelt alsof je maag een halve meter zakt en je hart in elkaar krimpt. Een beetje kermis, maar dan langer en zonder het gegil.
Het afscheidsfeestje was afgelopen. Ze bekeek de cadeautjes van vrienden, buren en familie. Er werd iets gezegd, ik weet al niet meer wat.
Het leek wel alsof ik het voelde, haar moment. Ik vroeg: 'Is alles oké?' en ze antwoordde met een nanoseconde vertraging. Even later was ze verdwenen.
Patrick en ik wisten meteen wat er aan de hand was.
Het besef.
Nog vijf dagen.
De angst die je plots om het hart slaat.
Waar kom ik terecht?
Bij wie kom ik terecht?
Kan ik mezelf verstaanbaar maken?
Gaan ze me leuk vinden?
Ga ik hen leuk vinden?
Waar ga ik slapen?
Wat ga ik eten?
En moet ik meteen al naar school of krijg ik nog een paar dagen respijt?
'Ga ik heimwee hebben?' vroeg ze toen ik wat later naast haar op bed zat.
Ik antwoordde bevestigend.
'Maar ik weet niet wat dat is', zei ze vertwijfeld.
Ik knuffelde haar. Een massa energie verplaatste zich tussen ons twee. We huilden allebei nog een beetje harder.
'Ik ga u keihard missen'.
'Ik u harder.'
En ik weet niet meer wie wat eerst zei.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Heel herkenbaar. Ook al heb ik geen van mijn kinderen ooit zo lang moeten missen.
Lijkt me vooral heel vreemd om afscheid te nemen van het meisje, en haar nooit meer helemaal hetzelfde terug te zien. Die gaat als een madam terugkeren!
Een reactie posten