Meer dan een jaar later

Grappig! Ik was mijn blog vergeten. Of beter: ik vond het een  gedoe om er iets op te posten. Stom natuurlijk, want het leest wel leuk, zo'n digitaal dagboek.
Om op een vorige post terug te komen: intussen mag ik u met vreugde melden dat maat 38 bereikt is. Broer en schoonzus gaven helaas geen trouwfeest, maar ook zonder die stok achter de deur lukte het me om een flinke tien kilogram kwijt te geraken. Tien pakjes bloem. Of boter. Of suiker. Of twee zakken patatten van vijf kilo. 't Is maar hoe je het bekijkt.
Ik weet niet precies hoé ik het deed want dan zou ik er wel een boek over schrijven en stinkend rijk worden. Ik schreef wél een boek voor Weight Watchers, ja, en aan het einde van dat boek waren vreemd genoeg ook mijn kilo's verdwenen. Het was geen uitzonderlijk moeilijk boek om te schrijven maar blijkbaar werkten die teksten zo stevig in op mijn brein dat het volledig autonoom besliste om mij te doen vermageren. Chique. Toch?
Het bewuste boek staat nu op nummer drie in de non-fictie top 10 van Standaard Boekhandel. En Honden - het tweede boek van Code 37 - staat op nummer acht in de fictie top 10. Niet slecht, in twee toptienen tegelijkertijd staan.
Verder houd ik me onledig met het bandjes uittypen van Hortense (boek volgt), het knutselen van geweldig leuke tasjes uit cornflakesdozen, het bedenken van allerlei concepten en het proberen schrijven van een stuk of vijf fictieboeken. Al was het maar om er niet aan te denken dat W straks aan de andere kant van de wereld zit...
Maar dat is een blog voor later. Als ik er aan denk tenminste!

De cornflakesdozentas