U hebt geen manieren. Of laat me het sterker uitdrukken: u hebt to-taal geen manieren. Vandaag krabde u zich bijvoorbeeld zo grondig en langdurig in het kruis dat ik er zelf jeuk van kreeg. Ongegeneerd. Alsof de Turnhoutsebaan niet vol mensen liep. U kijkt erbij als een kameel die traag kauwend de woestijn in ogenschouw neemt.
Bijna elke dag spuwt u groene fluimen op het trottoir met een gemiddelde diameter van gemakkelijk drie centimeter. Ze vertrekken ergens diep in uw borst, worden door uw neus vakkundig naar de keel gebracht en vliegen dan richting aarde, bij voorkeur ergens in de buurt van mijn voeten. Onlangs vloog één van uw minder goed gemikte fluimen ei zo na tegen mijn voet. Ik zat op de fiets en zag het groene gevaarte door de spaken van mijn voorwiel gaan waardoor ik bijna over mijn nek ging. Letterlijk én figuurlijk. Of die keer dat ik voor u liep en u luidkeels - want dat moet zo: luidkeels alsof er geen telefoon tussen zit - aan het telefoneren was en er stevig bij rochelde. Net toen ik me afvroeg wat uw gesprekspartner daarvan dacht, voelde ik een gedeelte van uw fluim de achterkant van mijn arm raken. Het liefst had ik me omgedraaid en een geweldige fluim tussen uw ogen gemikt, maar helaas ben ik opgevoed.
Zal ik het verder nog hebben over het blokkeren van de hele stoep zodat ik met gevaar voor eigen leven over de straat moet lopen?
Of over het feit dat u nog liever doodvalt dan een vuilbak te gebruiken voor uw lege blikjes en ander vuil?
Het zou ongetwijfeld een stuk meer zen zijn als ik me er niet aan ergerde, maar ik vraag me af wat er dan zou gebeuren? Nog minder manieren?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten