Het gaat wel...

'Het gaat goed.'
'Neen, dat missen valt wel mee.'
'Hij heeft de tijd van zijn leven hé.'
'Een reis langs de mooiste stranden van Brazilië. Goh, dat zou ik ook wel willen.'
En al die andere zinnen waarmee je jezelf probeert te overtuigen dat het allemaal meevalt.
Geloof me vrij: het valt niét mee, maar ik zeg het zelfs niet tegen Patrick uit schrik dat het te kortbij komt.
Ik mis Wannes bij momenten zo erg dat het fysiek pijn doet. Ik weet nu hoe afstand voelt. Hoe je hart dan trekt in je borstkas alsof het iets wil overbruggen. Hoe bang je kan zijn. Irrationeel, allesoverheersend bang. Wat als er iets gebeurt en ik ben er niet? Zelfs het schrijven van deze zin maakt me nog banger.
De foto's zien er geweldig uit natuurlijk, met Wannes die zijn arm om iemand geslagen heeft - bij voorkeur vrouwelijk - en breed naar de camera lacht. http://viagemnordeste2012.blogspot.com/
Maar weet je waarvoor ik het bangst ben? Dat hij het zo naar zijn zin heeft in Brazilië dat hij straks zijn biezen pakt en voor altijd naar daar gaat. Hoe moet het dan met mij? Want missen is ook egoïstisch natuurlijk.

Na zijn vakantie gaat Wannes naar een nieuw gezin. Het enige wat wij van de familie weten is dat ze een zoon hebben die Noel heet en dat ze in Sao Paulo wonen, niet ver van de stad, in een geel huis. Noel gaat vanaf februari naar de universiteit en als ik me niet vergis is er nog een oudere broer die ook op de universiteit zit. De ouders? Geen flauw idee! Wannes heeft het gezin zelf gevonden (zie: http://wannesinbrazilie.blogspot.com/) - of beter: hij heeft Noel gevonden en beslist dat zo'n broer wel eens een meerwaarde zou kunnen zijn. Ik vrees dat het vooral een 'meerwaarde-in-het-nachtleven' wordt, want op de foto's die we zien, is het één en al party, party, party. Ik gun het hem, maar ik houd ook mijn hart vast...

Ik ben gelukkig niet alleen. Andere mama's met een zoon-in-den-vreemde vertellen me dat ze weken lang geen woord van hem horen. Ik lees blogs of posts op facebook die me meer dan alleen maar doen slikken. En er is Patrick natuurlijk die het regelmatig ook moeilijk krijgt en met dezelfde twijfels en vragen zit als ik.
En we kunnen het niet helpen dat de vraag regelmatig door ons beider hoofd spookt: wat met volgende schooljaar?
We wisten het uit ervaring, maar toch komt het nu als een boomerang terug: AFS, dat is niet 'een jaar weg'. Dat is iets wat je lang, lang meeneemt. Met ups maar zeker ook downs.