Emoreizen

Emoreizen. Het klinkt mooi, niet? Als nieuw reisconcept? Het is een vorm van reizen die eigenlijk nog het meest aan tijdreizen doet denken, alleen ga je niet terug in de tijd, maar ben je ouder en ga je terug naar de plaatsen uit je jeugd. Bij voorkeur natuurlijk plaatsen waar je lang niet geweest bent. Zo'n dertig jaar bijvoorbeeld. En als het even kan met een oceaan ertussen.

Ik heb deze vakantie zo'n emoreis gemaakt. Naar plaatsen van dertig jaar geleden, maar nog veel meer naar mensen van dertig jaar geleden.
De familie O'Brien waar ik een week verbleef in de buurt van Boston. Dat was kort, maar zo krachtig dat het na dertig jaar nog altijd een bijzonder blij weerzien was met Claudette en haar dochters. Het gezin had later nog uitwisselingsstudenten voor langere tijd, maar met niemand hadden ze zo'n band als met mij. Zoiets horen doet goed aan je hart. Sommige relaties zijn pure chemie.
Of dokter Barney en zijn vrouw Rae in Harrisburg. Niet eens mijn echte gastfamilie, maar wel de mensen met wie ik dertig jaar later nog steeds mail. Barney is in de tachtig nu en Rae gaat ook die richting uit. Op heel wat vlakken staan ze mijlenver van wie ik geworden ben, maar - oh boy - wat vind ik het toch lieve mensen! Alleen wil je niet met hen beginnen over politiek.
Of Victor, mijn gastvader, van wie ik nooit dacht dat hij me nog zou herinneren. Hoe fout kon ik zijn! En wat een verloren stuk van mijn emoreis. Ik zag hem tien minuten, maar ik ben er van overtuigd dat we een hele avond samen hadden kunnen doorbrengen.
Of de vrienden van toen die ik terugzag. Pete, Nan, JP, Holly. Allemaal met levens en een verleden en verhalen - maar stuk voor stuk geen spàtje veranderd. Geen spatje! En dat meen ik uit de grond van mijn hart. Misschien een beetje meer gekreukt. Misschien wat kaler. Misschien een klein beetje ronder. Maar verder niks.

JP - hieronder op de foto met mij.
Het was een jurk van mijn zus die niet paste. En die sjaal was waarschijnlijk van mijn gastmoeder. Zo gaat dat met uitwisselingsstudenten.
En neen, JP en ik waren nooit een koppel.
Ik sta wél helemaal vooraan op de muurschildering die hij maakte voor de highschool en die ik een paar weken geleden voor het eerst zag.
Hij had ook een CD voor mij samengesteld met muziek uit de eighties. Van toen dus.
En hij had oude foto's bij voor mij.
En rare kaas, gepikkelde okra, gebakken varkensvel en kakalakiesaus. 
JP is cartoontekenaar en ontwerper geworden.
Gelukkig heb ik wat aan mijn haar gedaan.

Zoals ik al zei: emoreizen.