De mannelijke helft van dit gezin houdt van voetbal. Zappen stopt spontaan zodra er een groen veld met witte bal op televisie verschijnt. Menig avond wordt gevuld met gelamenteer over de slechte prestaties van de eigen ploeg. Er wordt gerekend en gecijferd tot het mathematisch niet anders kan dan dat de ploeg naar eerste klasse verhuist. Wanneer ik hen er tegen de zomer op wijs dat het weer niet gaat lukken, hebben ze tientallen excuses klaar en lachen ze me een beetje uit.
Hier komen geen paarse bloemen in huis, ik draag nooit paarse kleding en een gratis gekregen paarse brooddoos wordt genadeloos in de vuilbak gekieperd.
Ik heb niets met voetbal. Als er weer een onmisbare match op televisie is, ga ik in bed liggen lezen.
Toch vind ik het raar dat we straks een burgemeester hebben die niets met voetbal heeft. Ik vraag me eerlijk af of dat wel kan.
Want voetbal, dat is toch een stuk van een stad? En zeker van 't stad waar je één van de twee ploegen moét kiezen, of je dat nu wilt of niet. Kleur bekennen. Ik weet van thuis en van mijn tijd bij de Gazet hoe belangrijk dat is. Rood en paars: gezworen vijanden maar solidair tegen iemand die 'niks' is.
Hoe moet dat dan met die nieuwe burgemeester? Antwerps voetbal is toch het gespreksonderwerp par excellence om een keer te lachen in de gemeenteraad als de sfeer wat gespannen is?
Ik zie onze toekomstige burgemeester ook niet direct optreden als er pakweg een ramp gebeurt. Wanneer een gek door de straten van 't stad trekt bijvoorbeeld en op alles schiet wat beweegt. Of een bolleke drinken met de bejaarden die al meer dan honderd jaar in 't stad wonen, quoi. Of een bloemeké afgeven bij een koppel dat zijn tachtigjarige jubilee viert.
Ik kan me vergissen natuurlijk.
Maar dat die voetbal nog problemen gaat geven, daar ben ik zeker van.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten