Kerstroos

7u - Ik ben nog moe als ik opsta, maar ik wil eigenlijk ook nog werken vandaag. Het lukt niet meteen en ik beslis om nog even op de sofa te liggen. Beetje naar televisie kijken, beetje lezen. Een uur later lig ik er nog. Ik heb erge pijn in mijn rug en mijn bekken. Ik denk dat alles weer geblokkeerd zit.

9u - Ik bak koekjes en een cake voor vanavond, maar - tegen de normale gang van zaken in - gaat het me niet af. Het is een vervelende cake en het zijn lastige koekjes. Ik ga terug op de sofa liggen, lees, slaap.

14u - Ik eet een boterham maar heb geen honger. Ik keer terug naar mijn plekje op de sofa.

16u - Ik ga snel nog even naar de winkel om de hoek. Shampoo halen. Terug thuis ga ik achter de computer zitten, maar er komt niets. Ik kijk wat op facebook. Ik lees mijn mails. Ik begin met een foto-album van onze reis naar Amerika. Ik knoei maar wat.

18u - Ik begin aan het kerstdiner. Hapjes, vis, vlees, dessert. Het lukt me niet om enthousiast te worden.

19u30 - We drinken champagne. Mijn been begint pijn te doen. Er zit een rode vlek op - die had ik vanmorgen ook al gezien maar toen was ze nog heel klein - die warm aanvoelt. We zijn bezorgd om Wannes want die heeft bronchitis en ziet er niet goed uit. Hij hoest zich de longen uit het lijf.

20u - We gaan aan tafel, maar het smaakt me niet. Ik eet mijn bord halfleeg.Volgens de anderen is het lekker. Wannes heeft nu heel harde keelpijn.

21u30 - Pakjes! Pakjes! Pakjes! Altijd leuk. Maar de vlek op mijn been is groter en warmer.

22u30 - Ik vraag Flo om op haar iPod op te zoeken wat 'rare rode vlekken op been' kunnen zijn. Ze leest iets voor over wondroos. De symptomen kloppen allemaal: moe, lusteloos, rode vlek op been die warm aanvoelt en pijnlijk is. En die groter wordt. Patrick wil meteen naar het ziekenhuis, maar ik lach het weg.

00u00 - Ik ga achter de computer zitten en tik wondroos in. Ik begin te twijfelen. Patrick komt zeggen dat hij gaat slapen. Ik toon wat ik gevonden heb en we beslissen om uiteindelijk toch de dokter van de wachtdienst vlakbij te bellen. Ik vertel wat er aan de hand is met mijn been, maar zeg niets over wondroos. Dokters vinden het niet leuk als je zelf een diagnose stelt...
De dokter zegt dat ik langs moet komen. NU. Meteen. Niet twijfelen. Ik had er al moeten staan.

00u15 - De dokter zegt dat het inderdaad wondroos is. Blijkbaar zijn in een minuscuul wondje bacteriën binnengedrongen die zich razendsnel aan het vermenigvuldigen zijn. De dokter - het is een vrouw - is jong, grappig en vriendelijk. Ik voel me al minder schuldig dat ik ben langsgekomen.
Ik krijg een briefje voor de apotheker en moet meteen beginnen met een heel zware antibioticakuur. De apotheker is jong, vrouwelijk en vriendelijk.

01u30 - Ik slik antibiotica en bind een natte, koude handdoek om mijn been. Als ik koorts krijg moet ik meteen naar het ziekenhuis aan een baxter.

De volgende dag, 10u30 - Ik heb geen koorts. De antibiotica werkt. 

Zo. Dat was mijn kerstverhaal dit jaar.