Ik herinner me nog de dag dat de 'pakkenmannen' binnenkwamen bij de TUM (nu Sanoma). We noemden hen zo omdat ze deftige pakken droegen - iets wat tot dan toe alleen de directie deed en hun pakken waren eerder 'morsig' dan 'deftig'.
De pakkenmannen kwam van de Vlerickschool en ze namen de boel in één twee drie over. Ze spraken een soort newspeak dat ik niet begreep. Zijn eerste vergadering had de nieuwe marketingdirecteur net zo goed in het Chinees kunnen geven want ik begreep niets van afkortingen als POS, USP, ADI en B2B. De man had er ongetwijfeld jaren over gedaan om zich het marketingwoordenboek eigen te maken, maar voor mij was het eerder lachwekkend dan interessant.
Al snel besefte ik dat het hen menens was. De oude directeurs met hun morsige pakken vertrokken. De nieuwe konden niet echt lachen als we een cartoon hertekenden met hen in de hoofdrol.
De tijden veranderden en ik ook. Ik besefte beetje bij beetje dat een bedrijfswagen en een gsm niet bepaald gelukkig maakten. Toen werd ik ontslagen. De baas zei: 'Je marketingplan was zo goed geschreven dat ik het bijna geloofde.' Dat was wijsheid die ik begreep. Ik ging schrijven.
Mijn loon halveerde.
Ik schrijf het voor alle duidelijkheid nog een keer:
Mijn loon halveerde.
En er was geen bedrijfswagen of gsm meer.
Dat vind ik niet erg. Ik doe graag wat ik doe. Ik had er alleen veel eerder mee moeten beginnen.
Het deed me wel beseffen dat degene die iets maakt altijd lager staat dan degene die het verkoopt. Of toch bijna altijd. De marketeers hebben het voor het zeggen. Je krijgt een Disneyknuffel bij de krant omdat de krant dan beter verkoopt. De marketingmannen bepalen welke kleur de mayonaise moet hebben. De reclamemensen vertellen over 'het Solomoment' alsof zij die margarine uitgevonden hebben.
Intussen mag ik het allemaal terug lachwekkend vinden.
En dan komen er twee gasten met een idee. Jelle en Jonas - de namen alleen al smeken om een televisieprogramma. Ze zijn allebei boomlang. Ze spreken allebei met een geweldig accent (resp. Oost- en Westvlaams). Ze zijn jong - maar niet meer piep - en ze willen wat. Ze hebben een idee.
Met dat idee gaan ze naar hun vrienden. En die vrienden willen soms voor de helft van hun normale prijs meewerken, gewoon omdat het zo plezant is. Die vrienden, dat zijn stuk voor stuk stielmannen. De beste schrijvers. De beste fotografen. De beste lay-outers.
Ze vinden een uitgever die hen begrijpt. Die hen hun ding laat doen omdat die uitgever (mijn allereerste baas trouwens) weet welke stielmannen ze in huis haalt
En kijk - dan krijg je zo'n Bahamontes. Prachtig blad. Mooi bedacht. Mooi geschreven. Mooi gefotografeerd. Mooi gelayout. Mooi uitgegeven. Mooi papier. En het ruikt ook nog lekker.
Bovendien werkte Patrick er aan mee als eindredacteur. Niet dat hij een enorme wielerfan is, maar hij vond het fantastisch om weer op een (kleine) redactie te zitten en op deze manier samen te werken.
Back to basics.
Maar de dag dat ze er een gratis Disneyknuffel bij geven, haak ik af.
www.bahamontes.be
https://www.facebook.com/bahamontesmagazine?fref=ts
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Zo moet het!
Hier ligt er alvast eentje.
Een reactie posten