Thuiskomen

Wow! Ik ben MOE! Het is nu donderdag, halfdrie in de namiddag en ik heb al gepoetst, bloemen gekregen voor Moederdag (twee keer zelfs), ontbeten met pistolets (Moederdag dus), bedden ververst en gewassen dat het geen aard heeft.
Dat laatste komt zo.
Wij vertrokken met vakantie en zoonlief kwam pas twee dagen nà ons vertrek weer thuis van scoutskamp.
Voor moeders moet ik niet verder vertellen.
Voor de rest:
Het was een droog kamp, maar er werd wel geschilderd natuurlijk. Met 'verf die uit kleren kan', dat is zeker!
NOT!
Ik zeg al jàren dat ze andere verf moeten gebruiken, maar welke scout luistert nu naar moederlijke raad?
En de voorlaatste dag van het na-kamp (de kinderen waren dus al naar huis) was er een storm. Een Grote Storm met veel regen en wind en bliksem en donder en weet-ik-wat-nog-meer. Tenten vlogen weg, rugzakken stonden in centimeters diep water... Soit. Voor moeders moet ik daar geen tekening bij maken, voor de rest: dat beschimmelt als je dat niet direct wast.
Wannes heeft geprobeerd nochtans. Ik had een mapje gemaakt met instructies: vaatwasser, wasmachine, potjes eten in de diepvriezer, waar de schone lakens en de keukenhanddoeken lagen en 'de kat'. Gelukkig hield mijn broer die kat een weekje langer bij dan afgesproken. Dankjewel, Jeroen! Ik ga er niet verder over uitweiden, maar Bibi was bijzonder blij om ons terug te zien na twee dagen Wannes.
De was dus. Tja. Dat vormde een berg in de kelder. Van vuile was en was die wel eens gewassen was maar nooit opgehangen en was die wel opgehangen was maar precies niet gewassen en was die nat in een wasmand lag.
Bij die was kwam het feit dat er vriendjes waren blijven slapen van Wannes. In zo'n beetje alle bedden. En op matrassen en andere dingen. Hij had gelukkig de schone lakens gevonden. Maar nu zijn dus die ook vuil.
En daarbij kwam een vakantie van veertien dagen waarop ik wel waste, maar niet genoeg. Flo had de volledige inhoud van haar kleerkast bij (of toch minstens de helft) en - hoewel ik waste onderweg - was toch alles vuil bij thuiskomst.
Nu ligt de kelder vol. Vuile was dus. Ik moet me een weg banen naar de arme wasmachine die overuren draait. Er hangen twee wasrekken vol. Ik ga straks naar de wasserette om de hoek om kleren in de droogkast te stoppen (wij hebben er geen).

En hoe het op vakantie was?
Goed! Maar ik werd er moe van. Ik snap nu waarom citytrips meestal maar een weekend duren.

Angoulême in Frankrijk (wij rijden niet zo graag lange stukken) om te beginnen. In het schitterende huis van Vicky - een Engelse die de hele wereld had gezien wegens een diplomaat als echtgenoot en nu op een landgoed woonde met een zwembad en twee paarden. Vicky zat vol verhalen en was blij dat wij zo goed Engels spraken. Wij waren ook blij dat zij zo goed Engels sprak. Haha!
Dan naar San Sebastian in Baskenland. Schitterend appartement via Airb&b met maar liefst drie enorme terrassen. En lekker eten dat ze daar hebben! Pintxo's onder andere - dat zijn Baskische tapas en wij gingen naar alle pintxorestaurants die een prijs gewonnen hadden. Ah ja, zo zijn we wel!
En het geweldige restaurant Kokotxa. 't Is die X die het hem doet, denk ik. Mooie stad, mooi strand, leuke sfeer. Geweldige citytripbestemming dus.
Via het Guggenheim in Bilbao naar Lerma om te slapen in de prachtige Parador. Helaas iets minder lekker qua eten: een kwart lammetje gebakken op een houtvuur en voorafgegaan door Spaanse hespen. Geen goed idee. Vraag maar aan Patrick.
Dan naar Salamanca - slapen in een oké hotel (goedkoop & proper, meer moet dat niet zijn) en rondlopen in een prachtige stad. Wil ik meteen opnieuw naartoe voor een citytrip.
Madrid. De Airb&b van Wim Swaenepoel. Een Belg, inderdaad. Mooi appartement met groot terras en twintig minuten met de metro naar de stad. GROTE stad, met veel mensen. En veel winkels - vraag maar aan Flo. Het Prado is een geweldig museum. Prima citytrip-tip.
Valencia dan. Weer een Airb&b appartement. Op zich niks mis mee maar in een redelijk lawaaierige buurt (allez dan - zeer lawaaierige buurt) en een klein beetje vuiler dan wat ik prettig vind. Mooie stad. Lekker eten. Indrukwekkend veel Calatrava. Indrukwekkend aquarium. Indrukwekkende zoo. En pas de laatste avond ontdekt dat er nog een groot stuk stad was dat we in de vier dagen dat we er waren niet gezien hadden. Lekker eten ook, onder andere bij Coloniales Huerta. We zijn allemaal dikker geworden tijdens deze vakantie, dat wel.
Via Tamarite de Littera - waarover weinig te vertellen valt maar prima als tussenstop aan de voet van de Pyreneeën - doorgereden naar Ore in Frankrijk. Waar vriendin Anita samen met man Ronald (en hun twee kinderen) een SCHITTERENDE B&B heeft. L'oreiller d'Hadrien heet hij - een project dat ze na omzwervingen door zo ongeveer de hele wereld heeft opgezet met Ronald. Het grote huis ligt in de Pyreneeën in  het dorp Ore. Het is er mooi en rustig. De kamers zijn prachtig. Het eten is heerlijk. De kinderen - Elias en Moira - zijn geweldig. Elias is tien en schrijft boeken en prachtige gedichten. Moira is acht en maakt fantastisch mooie knutselwerken. Ronald heeft fantastische verhalen. En Anita? Die moet je gewoon leren kennen. Wàt een energie! Nog altijd!
Anita nam ons mee de bergen in voor wat Ronald 'een sportieve wandeling' noemde. Mannekes. Sport in Antwerpen en sport in de Pyreneeën - dat zijn twee! Het eerste stuk viel nog mee (behalve dan die ene waterval waar we over moesten en waar het zo gevaarlijk was dat mijn hartslag ongeveer 250 haalde) maar dan begon 'het steile stukske'. Hahaha! Hahahahahahahaha! Anita voorop met haar gespierde bruine benen en een grote rugzak-met-picknick. Dan Patrick die het allemaal goed aankon. Dan Flo. En dan ik. Op handen en voeten. Zwetend. Vloekend. Schuivend. Puffend. Zeven uur aan een stuk! Of toch: vijf uur aan een stuk en dan in twee uur het 'gemakkelijke' (hahahahahahaha) stuk naar beneden. Ik heb aan Patrick duidelijk gemaakt dat ik nog wel eens in de bergen wil gaan wandelen maar dat dit toch een beetje boven mijn kunnen gaat. Onderweg probeerde ik het weg te lachen met het grapje: 'als ik de pincode van mijn Visakaart roep, weten jullie dat ik in een ravijn aan het vallen ben!'
Nu ja.
In elk geval: het was fantastisch! Helaas geen prachtige vergezichten wegens mist, maar wel een overwinning op mezelf. En pijn 's nachts. En maar een beetje stijf de volgende dag. En vandaag dus ohlalala. Ik heb blijkbaar spieren waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde. Dankjewel Anita om me ze te laten ontdekken!
Tenslotte: 1200 kilometer terugrijden is toch wel veel. Vooral om dan terecht te komen in dat Himalayagebergte van was...
En zo zijn we terug bij het begin.