Brandweer

Begin juli merken we dat er wespen in onze stadstuin zitten. Veel wespen. De kat probeert ze te vangen, maar wanneer er eentje in haar neus prikt, is het uit met de pret.
Halfweg de zomer zitten er zoveel wespen, dat we vermoeden dat er ergens een nest zit. We proberen te ontdekken waar, maar vinden niets. Patrick meent dat ze in een bloempot zitten want 'daar zag hij er een uitkruipen'. Hoongelach valt hem ten deel.
Eind augustus sta ik in mijn kantoor te telefoneren bij het raam met vriendin/collega Nathalie.
'Ik denk dat ik het wespennest gevonden heb!' roep ik plots - dwars door de conversatie over artikels voor de Standaard en Italiaanse vakanties heen.
'Cool', zegt Nathalie. 'Dan kun je de brandweer laten komen. Ik heb dat ook eens meegemaakt en ik verzeker je dat het geweldig is.'
Ik bel. Meteen.
Ik heb een enorm vertrouwen in Nathalie.

Zaterdagavond. Halfzes. Het is hectisch. Er hangt ruzie in de lucht omdat iemand zich beledigd voelt. Iemand anders realiseert zich dat ze nog geen cadeautje heeft voor de jarige van het feestje vanavond. Nog iemand anders weet dat ze nu aan het eten moet beginnen als ze voor zes uur eten op tafel wil hebben. Want iemand moet er om halfzeven al vandoor.
En dan gaat de bel.
Er staan zes brandweermannen voor de deur. In vol ornaat. Zwart en fluogeel. En een enorme rode brandweerwagen met allerlei slangen en ventielen en dingen om aan te draaien.
'Het is de brandweer!' roept iemand blij.
En even later staan ze allemaal in mijn kantoor van twee op vier. Eén van hen neemt de bus met product en klimt door het raam. De anderen sluiten het raam en beginnen grappen te maken. Ik kan ze hier niet herhalen. You had to be there. De brandweermannen zijn intussen aangevuld met Patrick, Flo, Wannes en de buurman. De wespen hebben namelijk een woning gevonden in onze scheidingsmuur. Ik ben blij dat ik mijn kantoor die ochtend heb opgeruimd.
'Is dat product schadelijk voor ons?' vraagt Patrick.
'Alleen als u een koudbloedige bent, meneer', antwoordt de commandant met uitgestreken gezicht.

De operatie duurt geen twee minuten. Ze stommelen allemaal de trap weer af en gaan dan in een halve cirkel voor ons huis staan. Even vrees ik dat ze in gezang gaan uitbarsten. De buurvrouw van de andere kant komt buiten en vraagt of alles in orde is. Er worden nog meer grappen gemaakt. Patrick vraagt of ze iets willen drinken. Ze twijfelen even en ik tel razendsnel na hoeveel bier er nog in de kelder staat. En of brandweermannen wel bier mogen drinken tijdens hun dienst. En of ik dan nog wel genoeg frisdrank heb? Je kunt veel denken op korte tijd als de brandweer voor je deur staat.
Ze moeten niets drinken.
'Vroeger kwamen wij met een autootje en twee mannen voor dergelijke klussen', legt de commandant uit (ik denk toch dat hij de commandant is - hij geeft alle uitleg). 'Nu doen we het tussen de interventies door. U krijgt dus altijd een heel team over de vloer.'
De sfeer is opperbest. We hebben goed gelachen.
Mij hoor je niet klagen!