Oud/t

Zaterdagavond. 22u.
'Mama? Het is Flo. Ik wou eigenlijk niet bellen, maar ik moest van de leiding. Ze zijn met mij naar de dokter geweest. Ik heb bloedvergiftiging. Alles is oké. Je moet je niet ongerust maken.'

Ik probeer een antwoord te bedenken.
Optie 1: Ik spring in de auto en ga haar halen. Ze zitten met de scouts op amper een half uur rijden van hier.
Optie 2: Ik zeg dat ik heel bezorgd ben en vraag meer uitleg.
Optie 3: Ik vraag niets.

Terwijl ik zit na te denken hoe ik best reageer, blijft het stil aan de andere kant. Dan zegt ze: 'Allez. Ik zie je maandag.' En de telefoon gaat uit.

Optie 1 en 2 zijn vervallen en het is - willens nillens - optie 3 geworden.

Zondagochtend. 11u.
Ik bel de leiding. Ze verzekeren me dat ze Flo goed in het oog houden. Er staat een streepje op haar arm en als de 'zwarte ader' daar voorbij gaat, brengen ze haar meteen naar het ziekenhuis.
'Bel mij dan maar', zeg ik. 'Ik kom haar halen als het niet goed gaat. Maar dat moet je haar niet vertellen.'
Patrick denkt dat één van de leiders voor dokter studeert. Dat geeft een klein beetje gemoedsrust.

Zondagmiddag. 12u.
'Mama? Het is Wannes. Ik kom niet naar huis. Ik ga verbroederen met de leiding van Flo. Je ziet me maandag.'
Ik vertel over het telefoontje van Flo. Hij vraagt meer uitleg maar eigenlijk heb ik die niet echt. Ik zeg dat het allemaal niet zo erg is en dat de leiding het in het oog houdt.
En dat hij Flo niet mag zeggen dat ik het hem verteld heb. Ze moet niet weten dat ik ongerust ben.

Thuis zitten we 's avonds met twee aan tafel. Dat voelt vreemd oud.
Ik denk aan mijn twee kinderen die het allemaal zelf oplossen.
Dat is goed natuurlijk. Maar ik voel me vreemd out.

Frindinnen

Het idee werd geboren op een zomeravond. Meer bepaald op 29 juli, een mooie zomerdag waarop het 's avonds plots begon te regenen. En ook de verjaardag van Kristien. Wij vertrokken de volgende ochtend vroeg op vakantie, maar ik was toch op de fiets gesprongen om een cadeautje langs te brengen. Nathalie was er ook om Kristiens verjaardag te vieren.
De vijf minuten die ik gepland had, liepen uit. Er was wijn van lang geleden. Er liepen jongetjes rond die probeerden stoer te doen met al die vrouwen in huis. En voor we het wisten kwam het gesprek op venten en seks en kwamen we niet meer bij van het lachen. De man van Kristien zat in de veranda en wierp af en toe een bezorgde blik op het hysterisch lachende vrouwentrio.
Het was te kort en we beslisten dat we het nog een keer moesten overdoen. Bij Nathalie thuis. Met alleen vrouwen. Een pyjamafeestje, so to speak.
Het idee werd thuis onthaald op lacherig gesnuif.
'Een pyjamafeestje? Met allemaal vrouwen of wat?'
Je hoorde hoe ze er 'oudere' wilden tussen wringen, maar zich nog net konden bedwingen.
'En wat doen jullie dan? Op zo'n pyjamafeestje voor vrouwen?'
Ik liet ze lachen.

Even dreigde het feestje in het water te vallen. In het weekend ervoor werd een jongen vermoord. In het stamcafé van onze kinderen. Ze kenden hem, Gregory. En toen bleek hij bij Kristien op school te zitten. Zij kreeg een hele week te maken met ontroostbare, gebroken jongeren die hun verdriet op hun schouder droegen.
Kristien liet op maandag weten dat ze niet wist of een pyjamaparty een goed idee was. Ik wist het niet goed. Emotioneel zat het bij mij nogal wankel.
Op woensdag stuurde Kristien een bericht: 'Laat het in godsnaam doorgaan. Ik ben er zo aan toe.'
We riepen 'cava!' op de mail. En 'knuffels!' En 'chocola!' En 'Veel chocola!' En Nathalie zou risotto maken.

We gingen met de trein. Nathalie pikte ons op. Het regende.
Maar daar hebben we niets van gemerkt. We praatten. En praatten nog wat meer. We dronken cava, aten risotto en cake en veel te veel chocola. En dan praatten we nog een beetje.
Over wat er gebeurd was. Over boeken. Over mannen. Over liefdes en over seks. Over onszelf. Over oud-collega's. Over het werk. Over eten. Over kleren.
Nathalie gaf wat kleren weg. Feest!
In bed namen we foto's om ze dan tegelijkertijd op Facebook te zetten. Nog meer feest!
Er werd gelachen en bijna een klein beetje gehuild.
Het had een belachelijk hoog 'frindinnengehalte'.
Het deed goed aan het hart en de ziel.