Oud/t

Zaterdagavond. 22u.
'Mama? Het is Flo. Ik wou eigenlijk niet bellen, maar ik moest van de leiding. Ze zijn met mij naar de dokter geweest. Ik heb bloedvergiftiging. Alles is oké. Je moet je niet ongerust maken.'

Ik probeer een antwoord te bedenken.
Optie 1: Ik spring in de auto en ga haar halen. Ze zitten met de scouts op amper een half uur rijden van hier.
Optie 2: Ik zeg dat ik heel bezorgd ben en vraag meer uitleg.
Optie 3: Ik vraag niets.

Terwijl ik zit na te denken hoe ik best reageer, blijft het stil aan de andere kant. Dan zegt ze: 'Allez. Ik zie je maandag.' En de telefoon gaat uit.

Optie 1 en 2 zijn vervallen en het is - willens nillens - optie 3 geworden.

Zondagochtend. 11u.
Ik bel de leiding. Ze verzekeren me dat ze Flo goed in het oog houden. Er staat een streepje op haar arm en als de 'zwarte ader' daar voorbij gaat, brengen ze haar meteen naar het ziekenhuis.
'Bel mij dan maar', zeg ik. 'Ik kom haar halen als het niet goed gaat. Maar dat moet je haar niet vertellen.'
Patrick denkt dat één van de leiders voor dokter studeert. Dat geeft een klein beetje gemoedsrust.

Zondagmiddag. 12u.
'Mama? Het is Wannes. Ik kom niet naar huis. Ik ga verbroederen met de leiding van Flo. Je ziet me maandag.'
Ik vertel over het telefoontje van Flo. Hij vraagt meer uitleg maar eigenlijk heb ik die niet echt. Ik zeg dat het allemaal niet zo erg is en dat de leiding het in het oog houdt.
En dat hij Flo niet mag zeggen dat ik het hem verteld heb. Ze moet niet weten dat ik ongerust ben.

Thuis zitten we 's avonds met twee aan tafel. Dat voelt vreemd oud.
Ik denk aan mijn twee kinderen die het allemaal zelf oplossen.
Dat is goed natuurlijk. Maar ik voel me vreemd out.