Ons Wallie

'Ik ben benieuwd hoe het zal varen!'
Dat was ongetwijfeld de meest gebruikte zin van de voorbije week. Want we waren nieuwsgierig! Hoe zou het zijn om Valentina na anderhalf jaar terug te zien? Zou ze veranderd zijn? Zou ze het nog wel leuk vinden hier? Zou ze het niet te koud hebben? Zou ze nog altijd geen rode kool lusten? En zouden wij als grap dan geen rode kool maken, die eerste avond? Zou ze nog altijd gek zijn op speculoospasta? En zou ze zich herinneren dat Sinterklaas en Pedro Nero de volgende dag kwamen?

Gisteren was het eindelijk zo ver. Ze kwam door de schuifdeuren op Zaventem gewandeld en we zagen dat ze nog altijd dezelfde was. Ze had zelfs de roze met grijze trui aan die we haar als kerstcadeau gaven tijdens haar uitwisselingsjaar. Ze was superblij met de pot speculoospasta die we voor haar bij hadden. En nog blijer toen we haar vertelden dat de keukenkasten vol speculoos zaten thuis.
Ze is de Wallie die we in de zomer van 2012 op de trein naar Chili zetten. Ze lacht superveel met ongeveer alles wat we zeggen en doen. Ze babbelt gewoon Nederlands mee aan tafel. Ze wil overal mee naartoe. Ze kwam vanmorgen zonder morren uit bed toen Flo haar er om zeven uur uithaalde voor Sinterklaas (daarna ging ze wel weer slapen - maar ze had dan ook een lang reis achter de rug). Ze fietst nog altijd als een held. Ze paste zonder morren truien (het was koud en ze had er te weinig bij). En ze kocht er een met een hert op. Ze wou meteen een telefoonkaart.
Het is een beetje alsof ze terug is van nooit weggeweest.
Ons Wallie.