Mijn overactieve verbeelding

Het probleem is mijn overactieve verbeelding. Vooral 's nachts als Flo alleen naar huis moet fietsen. En al helemaal als we geen uur hebben afgesproken 'want ik ben mee verantwoordelijk voor de opruim achteraf en kan niet zomaar vertrekken.'
Als ik mijn ogen sluit en probeer te slapen, zie ik alleen het beeld van mijn dochter in het donker. Mijn hart klopt onaangenaam hard en - wat ik ook probeer - de gedachten laten zich niet verdrijven. Zelfs een pilletje helpt niet.
Gaat ze langs het stadspark en dan de Plantin Moretuslei of komt ze over de Turnhoutsebaan?
Aan het park zie ik de man met een kap over zijn hoofd en zijn handen diep in zijn zakken. Aan dat stukje waar het altijd stil is, weet je wel? Pas als hij de lange krullen van mijn dochter ziet, schiet zijn hand uit en grijpt hij de fiets langs achter vast. 
Of de auto die haar klem rijdt op de Plantin Moretuslei. Ik moet er niet aan denken.
Of het groepje beschonken Russen dat zich vrolijk maakt om dat domme meisje alleen op de fiets om halfdrie 's nachts. Ze versperren haar de weg en ik heb geen flauw idee wat ze met haar gaan doen.
Of de jongen van 15 die 's nachts gaat joyriden met de auto van zijn vader. Hem kan het geen moer  schelen dat mijn dochter daar fietst.

En Flo? Zij fietst. Met muziek in haar oren en haar handen nonchalant in de zakken van haar jas. Ze hoort niets, ze ziet niets, ze is niet bang. Ze doet alsof de wereld veilig is.
Net als ik. Toen ik nog geen moeder was.