Kerst met een krak

Het gebeurde op de vrijdag voor kerstmis. Ik zat al sinds 7 uur te werken - die nieuwe Code 37 moest af! - en Patrick was zo lief geweest om boodschappen te doen. Omdat ik zo moe was, had Patrick me aangeraden er de blok op te leggen. Een bad te nemen. Een paar dagen niet meer te werken. En ik was - tegen al mijn principes in - akkoord gegaan. Warm bad, wat lezen, een beetje rust - maar toch nog altijd de onrust van 'dat boek moét af'.
Natuurlijk hielp ik bij het uitladen van de auto, controlefreak die ik ben! Hij moest toch eens de verkeerde dingen meegebracht hebben.
Ik stond aan het aanrecht en plots was het gedaan. Mijn onderrug werd warm, mijn knieën week en dan volgde er pijn, pijn, pijn. Ik zei: 'Dit is niet goed' en strompelde naar de zetel. En daar lag ik op mijn zij, in foetushouding. Dat liggen deed pijn, maar zitten of staan waren al helemaal onmogelijk. Dit was veruit het ergste wat ik ooit had meegemaakt - ja, erger dan twee keizersnedes en een hele nacht weeën - en bovendien geraakte ik volledig in paniek. De minste beweging deed zo veel pijn dat de tranen me over de wangen stroomden. Ik kon geen kant meer uit. Zelfs na een paar pijnstillers en spierverslappers lukte het me niet om op een normale manier te staan, te zitten, te liggen. Ik wou een ambulance. Ik wou een dokter. Eigenlijk wou ik gewoon dood.
We belden de dokter van de rugschool en ik mocht langskomen om vijf uur. En toen het vier uur was, zei ik dat ik nooit recht zou geraken. Hoe we ook probeerden, ik kon niet op mijn benen staan. Het kwam er op neer dat ik op mijn knieën voor de zetel zat en probeerde te steunen op mijn armen, ondertussen zo hard gillend dat iedereen in de buurt schrik kreeg. Valentina vluchtte naar boven. Flo zat stilletjes in de keuken. En Patrick keek naar me zonder te weten wat te doen. Hij belde een ambulancedienst, maar zij hadden geen tijd. De gewone honderd kon me komen halen, maar dan zou ik naar het Stuivenberg gebracht worden, voor mij het voorgeborchte van de hel (maar dat is een ander verhaal). Uiteindelijk - na nog een spierverslapper en een pijnstiller - lukte het om recht te staan. Ze trokken een legging aan onder mijn jurk. Flo trok me haar dikke wollen botten met pomponnetjes aan. Ik zag er niet uit, met mijn gezicht opgezwollen van het vele huilen en mijn haar in vette pieken. Ik kon zelfs niet naar het toilet gaan omdat ik de trap niet op geraakte...
Bij de dokter moest ik op de tafel gaan liggen - geen sinecure. Er werden wat eenvoudige oefeningen gedaan. Ik moest me op mijn andere zij draaien, maar daar lukten de oefeningen al helemaal niet meer. En dan moest ik van de tafel komen. 'Neem uw tijd', zei de dokter en terwijl hij zijn voorschriften schreef, probeerde Patrick me recht te krijgen.
Nog meer spierverslappers, pijnstillers en ontstekingsremmers. Het was een totale blokkage van mijn onderrug en misschien een hernia. Dat zou alleen een scan uitwijzen (en NO WAY dat ik ooit weer in dat apparaat kruip!). Ik moest rusten. En veel pillen pakken. En niet drinken.
Dat laatste was geen probleem voor mij, maar voor Patrick was het jammer natuurlijk want hij zou moeten rijden...

Zaterdag ging het marginaal beter. Het plan om naar Amsterdam te gaan, werd afgevoerd. Jammer, maar de langste afstand die ik kon afleggen was naar de keuken en terug... Patrick haalde de kaasschotel op bij Van Tricht, hij deed de was, hij maakte 's middags boterhammen klaar, hij ging nog wat pakjes halen... En ik lag op de zetel. Sliep. Las. Sliep nog wat. En moest alles, alles, alles vragen. Wat een vreemde gewaarwordingen voor mij! Ik - the commander in chief - die nu onder de drugs op de zetel lag en geen poot kon verzetten. Iets of iemand wou me iets duidelijk maken... Zo voelde het toch.

Tegen 's avonds was iedereen klaar voor een klein feestje. De kaasschotel was fantastisch - hoewel Valentina nooit een fan van blauwe kaas zal worden - en het was supergezellig. Ook al waren er geen uren en uren koken aan vooraf gegaan. Pompoensoep, kaas en wat mislukte madeleines (de rest van de madeleines lukte overigens wel!). We stopten opdrachtjes in een hoed en alleen als je ze juist uitvoerde, mocht je een cadeautje open doen. We speelden UNO en wie won mocht een cadeautje open doen. We speelde uitbeelden en degene die het goed raadde mocht een cadeautje open doen. Valentina was oprecht blij met haar tickets voor Disney on Ice en met het Valentina-parfum. Flo was in de wolken met haar nieuwe jurk, haar tickets voor Giselle en AL haar DVDs. Kortom, ondanks alles was het een gezellig feest. Een héél gezellig feest.

Zondag was het feest bij Jeroen. Tanya had ontzettend haar best gedaan om te koken en pakte uit met een super viergangenmenu. Er waren veel pakjes en er werd veel gelachen. Bovendien kregen we te horen dat er volgend jaar een nichtje of een neefje bij kwam. Hoera! Hoera! Hoera!
Op maandag was het bij opa feest. De schoondochters brachten het eten mee - een koud buffet. Dus stonden we hier 's ochtends sushi te rollen en speculaascrème in potjes te doen... En ja, het was gezelllig.

In alles zit trouwens ook een les... Patrick heeft het de voorbije dagen allemaal van me overgenomen. Hij rende rond, deed de boodschappen én de was, poetste en zorgde voor mij. En hij deed dat fantastisch. Ik heb bewondering voor mijn vent en ik ben hem ontzettend dankbaar... Dat is dus liefde!

Ik moet het vandaag bekopen. Mijn rug doet weer veel meer pijn en ik lig in bed. Ja, ik probeer te werken, maar het zal in eerste versnelling zijn. En dat zal de volgende weken ook nog zo zijn. En ik heb een voornemen voor volgend jaar waaraan ik hoop me te kunnen houden. Want hard werken is goed en wel, maar als dat ten koste gaat van kerst- en andere feesten, ben je slecht bezig....

De wonderlijke wegen van AFS

Veerle Beel, journaliste bij De Standaard, schrijft een column in de krant over haar zoon die als uitwisselingsstudent in Zuid-Afrika zit.
Ik stuur haar een mailtje om te vertellen dat ik de column zo mooi herkenbaar vind.
Haar zoon heet Niels en hij is ook een AFSer, net als Wannes.
Er gaan wat mailtjes over en weer tussen twee moeders. Over moederdingen en zonendingen.
Ik schrijf dat ik een vriendin in Kaapstad heb.
Zij schrijft dat haar zoon dolgraag naar Kaapstad wil met zijn gastzus, maar geen adres heeft.
Ik stuur een mailtje naar mijn vriendin Leila en vraag of Niels bij haar mag langskomen.
En kijk...
De wonderlijke wegen van AFS...
En van Miss Fish natuurlijk!

Zumba zonder zumba is oké

'Zumba zonder zumba is oké.'
Het is maar één van de vele wijze uitspraken van Valentina die er een geweldig no-nonsense aanpak van de dingen op nahoudt.
Vorige week nam ik haar mee naar de zumbales zodat ze Ursula leerde kennen, de kleuterjuf bij wie ze twee weken 'sociale stage' zou lopen. We probeerden haar zo ver te krijgen om mee te dansen, maar ze schudde elke keer (een beetje boos) haar hoofd. Een paar zumba-ers gingen zelfs op de knieën en smeekten haar om mee te doen, maar Vale zei consequent 'neen'.
Deze zaterdag gaat Giulia uit Venezuela mee naar de zumbales. Om te dansen. Tenminste: als het niet regent en niet te koud is, want daar houdt Giulia niet van... Vale zei dat ze mee ging, omwille van Giulia. Toen ik opperde dat het toch een beetje raar was om daar een heel uur naar huppelende dames te kijken, sprak ze dus de gevleugelde woorden: 'zumba zonder zumba is oké.'

Gisteren werd de kerstboom geleverd. Dat vond Vale fantastisch want ze had nog nooit een echte dennenboom gezien. Die hebben ze niet in Chili. Ze rook en voelde eraan en vond het allemaal heel bijzonder, tot ze later op de avond vol rode plekken stond die vreselijk jeukten. We hadden haar nochtans verwittigd! Flo en ik zijn er ook allergisch voor, maar nemen onze voorzorgen door niet te veel met de naalden te spelen. Ik ontdekte dat Valentina haar zakken vol afgevallen takjes had gestopt en nam ze vlug weg. Ik hoop dat ze niet een hele nacht heeft liggen krabben.
Met de kerstboom sloeg ook de heimwee toe. Echt mee versieren zag ze niet zitten. Ze stond een beetje in het deurgat geleund en keek toe terwijl ze regelmatig in haar ogen wreef. Flo had - traditioneel - een CD opgezet met foute kerstliedjes en de woonkamer en de keuken stonden vol brandende kaarsen die naar kaneel roken. Na het opzetten van de kerstboom werd - traditioneel - Love Actually (de film) opgezet.
We hebben Vale een paar knuffels gegeven gedurende het hele proces en ik heb haar verteld dat ze er ook wat van moest genieten want dat dit waarschijnlijk haar énige keer was om de traditie van het kerstboom-zetten in ons huis mee te maken, maar ze had het moeilijk.

En dat begrijp ik. Kerst en nieuw zijn nu eenmaal de dagen waarop je elkaar meer mist. Bij mij valt het Wannes-missen nog mee - maar bij elk cadeautje dat ik voor hem koop en bij elke foto die ik van hem zie, begint het een beetje te wringen. Tegen 24 december zal de heimwee wel toeslaan. Laat ons hopen dat we het met veel nieuwjaarsbubbels doorgespoeld krijgen!

Bang!

Kan het dat iemand op een paar weken tijd helemaal verandert?
Ik ben er altijd van uitgegaan dat mensen zijn wie ze zijn en dat ze in de fond altijd dezelfde zullen blijven. Misschien moet ik dit uitgangspunt herzien.
Sinds een paar dagen zien we een echte vooruitgang bij onze Chileense dochter. Het valt moeilijk onder woorden te brengen, maar blijkbaar heeft ze beslist om haar schouders eronder te zetten en iets van dit jaar te maken. Op zaterdagochtend ging ze mee naar de Zumbales om Ursula te ontmoeten, de kleuterjuf bij wie ze twee weken stage zou lopen op de kleuterschool. Zelfs een knieval van Quirine haalde haar niet over tot dansen, maar ze kon er wel een beetje om lachen. Ik zag het ook niet direct gebeuren - Vale die vrolijk huppelend Zumba danst - maar het feit dat ze er was, zei al veel.
's Namiddags gingen we bomen planten in Dendermonde - een heus AFS-bos - en zagen we Valentina lustig kwebbelend en lachend met haar Hondurese vriend en Chileense vriendin door de weide ploeteren. Ze had te grote rubberlaarzen aan waarmee ze moeilijk vooruit kwam, maar kon daar zelf wel om lachen. Die Hondurese vriend had ze maar niks gevonden in de eerste weken van haar verblijf, maar nu relativeerde ze zijn machogedrag en leek het zelfs grappig te vinden. Ze ving een kikker, bracht er iedereen mee aan het schrikken, sprong samen met Mr.Honduras achter hem aan door de wei en zei: 'niet aan papa zien want papa kikker opeten.' Inderdaad: Patrick houdt van kikkerbilletjes...
Ze liet zich tot een blauwe poes schminken en aan het einde van de dag zagen we haar het nummer van een Hondurees meisje in haar telefoon opslaan.
Zondag gingen we naar Brugge en riepen haar om halfnegen uit bed. Normaal zou dat met veel zuchten en steunen en oogwrijven gepaard gaan, maar dit keer was ze er absoluut klaar voor. Ze zat mee aan de ontbijttafel en om tien uur spoorden we richting Oost-Vlaanderen. Ze vond alles goed wat wij deden en genoot. Dat was gewoon fijn om te zien. Het viel ons wel op dat bij elke klap, bij elke onverwachte gebeurtenis - en die waren er veel op een drukke zondag in Brugge! - en bij elk raar geluid, Valentina bijna een meter omhoog sprong van het schrikken. 'Je hebt een slecht geweten,' lachten we - iets wat we vervolgens niet vertaald kregen naar het Spaans.

Vale had al een paar nachten slecht geslapen en plots wist ik waarom... Ze is gewoon bang. Bang van héél veel: trampolines, nieuwe mensen, nieuwe plekken, een nieuw bed, nieuwe uitdagingen zoals die stage... en ga zo maar even door. Patrick en ik zijn niet gewend aan bange kinderen. Die van ons zijn zo nieuwsgierig dat ze meestal vergeten bang te zijn, maar Valentina is dus écht bang van héél veel dingen.
Vanmorgen nam ik haar even apart en zei: 'Je bent bang hé? Daarom slaap je al een paar dagen slecht.'
Ze moest lachen en gaf toe dat ze bang was. Maar ik zag ook dat ze vastbesloten was om haar angst het deze keer niet te laten winnen.

En ze spreekt plots een aardig mondje Nederlands - alsof die Spirito Sancto waarvan ik zei dat hij niet zo maar langs zou komen, toch een beetje is nedergedaald.

Ik wacht nieuwsgierig af... Nu nog even zorgen dat mama Chili zich niet te veel moeit - je kunt niet leven met één been in het ene en één been in het andere land - en dan zitten we op de goede weg.

In Brazilië gaat het intussen wel goed. Wannes zit sinds vorige week in een - totaal! - andere (helaas voorlopige) familie en voelt zich daar als een vis in het water. Zo goed dat hij simpelweg geen tijd heeft om ons te laten weten hoe goed hij zich voelt.
Zijn voorlopige mama, Ana Flavia, is een supertof mens. Zijn vader is een journalist bij Google, maar van hem heb ik nog niets gehoord. Hij heeft een zus - Alice - die volgend jaar naar Nederland komt studeren. En een broer die nu in een restaurant werkt in Firenze.
- De familie is al met hem naar een tentoonstelling rond Miles David geweest omdat ze weten dat hij trompet speelt;
- De familie heeft een Sinterklaasfeest georganiseerd waarop Alice en Wannes met alle kleine kinderen van de familie speculaas bakten. De koekjes - versierd met Smarties en ander gekleurd spul - staan op facebook. Schitterend!
- Hij heeft geen meid meer en moet er mee voor zorgen dat het huis schoon blijft. Dat doet hij zonder morren volgens Ana;
- Zijn zus wil volgend jaar in Nederland studeren en hij helpt haar met haar portfolio. Ook dat vindt hij plezierig, aldus Ana;
- Hij woont in een minder rijke buurt zonder bewakers. Volgens Ana is er niet echt reden om bang te zijn omdat Wannes al heel snel wist hoe hij zich moest gedragen in Brazilië. Volgens haar spreekt hij intussen ook wonderlijk goed Portugees én kan hij zich handhaven met het openbaar vervoer. Hij vangt ook signalen op als het eventueel gevaarlijk wordt. Ze heeft er alle vertrouwen in en wij dus ook;
- Ana liet weten dat ze het bedrag dat nog moest bijgestort worden voor de reis zelf al even geregeld had. Wannes zou haar wel terugbetalen...

Ana is AFS-verantwoordelijke voor Sao Paulo en je merkt dat ze perfect weet waar ze mee bezig is... Toch wel een verademing, ook voor ons!
Toen Ana Wannes vroeg om ons te laten weten dat alles goed was, zei hij: 'doe jij dat maar even want ik heb eigenlijk geen tijd. Je mag gerust met mijn moeder Skypen als ik er niet ben.'
Ik weet dus wel zeker dat het héél goed gaat met Wannes. Als een vis in het water! Straks vertrekt hij een maand op reis langs de mooiste Braziliaanse stranden...

De zeer schone uren van juffrouw Symforosa, begijntje

Neen, ik ben niet plots gelovig geworden. Noch begijn, noch kwezel. Maar ik kan niet ontkennen dat de drie dagen in Herkenrode me bijzonder goed hebben gedaan.
Herkenrode is een oude abdijsite - zoals in 'heel oud', denk Graven van Loon, denk 1079 - waar vroeger Cisterciënzerinnen huisden. Die madammen op zich zijn razend interessant en ik raad iedereen aan om de tentoonstelling in de oude abdij te bezoeken. Weet wel dat je nooit meer hetzelfde over nonnetjes denkt...
Naast die abdij ligt een bezinningscentrum. Prachtig wit gebouw in een enorm park. Binnen is het zo mogelijk nog mooier met vloeren in brede, ongelijke houten planken, hoge ramen, monumentale trappen. Je kunt er een kamer huren voor geen geld en je krijgt er eten bij. De kamer is een tikkeltje spartaans - een bed (in mijn geval twee bedden), een wit bureautje, een stoel en een zetel - maar dat heeft wel iets. Je moet je wassen aan de lavabo in het badkamertje waar ook een toilet staat. Douchen doe je in een kleine cel op de gang (en hoe sexy is het dan om alleen in een badhanddoek gewikkeld terug naar je kamer te sluipen?).
Je krijgt drie keer per dag een maaltijd voorgeschoteld. De tafel in de eetzaal is gedekt - ook als je er helemaal alleen bent - en je krijgt er een uitgebreid ontbijt, een middagmaal met drie gangen en een avondmaal. Tussendoor krijg je nog twee keer koffie-met-een-koekje. Het enige wat ze van jou verwachten is dat je op tijd in de eetzaal bent en dat je mee helpt afwassen.
Maar dat is de buitenkant. De schil. Wat je ziet.
Een beetje bevreemdend is het gevoel - iets wat je veel moeilijker kunt beschrijven en waarbij - als je het dan toch probeert uit te leggen - menig wenkbrauw de hoogte in gaat.
'Deze plek werd altijd door vrouwen gerund,' vertelt iemand me. 'En dat voel je. Hier hangt een heel bijzondere, vrouwelijke energie die je niet onder woorden kunt brengen.'
Ik weet niet of het dat is - 'vrouwelijke energie' - maar het is wel bijzonder. De eerste nacht sliep ik helemaal alleen in dat enorme huis. Krakend hout, waterleidingen die af en toe tikten en sisten, geen mens in de ruime omgeving (het ligt in een natuurdomein) buiten wat stokoude nonnetjes in het aanpalende klooster... Bovendien had ik me te laat gerealiseerd dat 'niets doen' van halfacht 's avonds tot 's ochtends vroeg heel moeilijk is. Ik had wel een boek bij (over zestiende eeuwse nonnen in Venetië, stel je voor!) maar dat las niet zo prettig. De volgende nacht sliepen er eenendertig laatstejaars kleuteropleiding én was ik een film gaan kopen overdag. Een mens moet inderdaad een beetje voorbereid zijn op zo'n contemplatief leven zonder televisie, internet, radio of krant.

In al die rust leerde ik bovendien nog een zeer aangename dame kennen - Rita heet ze - met wie het meteen klikte. We bleken op een paar straten van elkaar te zijn opgegroeid in Leuven en bleven gewoon aan de praat, ook al kenden we elkaar nog maar pas. Ik ben uitgenodigd om te komen logeren in Hasselt en ik ga deze keer de uitnodiging niet naast me neerleggen. Rita is docente godsdienst en filosofie aan de Limburgse Hogeschool. Slimme vrouw. Grappige vrouw. En bijzonder sympathiek.

Hier thuis ging alles zijn gewone gangetje intussen. Patrick belde me op dinsdagavond om te vragen hoe hij die rare kool moest klaarmaken. Het was spitskool in plaats van gewone witte kool - maar hij vond dat 'moeilijk'. Op woensdag gingen ze eten - Thais - wat Valentina absoluut niet lekker vond waardoor ze nadien nog langs het frituur moesten. Nu ja.

Wannes woont sinds maandag in een ander gezin. Bij Ana Flavia en Carlos. Moeder is supersympathiek in haar mails en ik hoop dat Wannes het er enorm naar zijn zin heeft! Misschien horen we hem dit weekend... Hij vertrekt op 6 januari op een lange reis door Brazilië. Een maand lang langs de mooiste stranden. Er zijn ergere dingen in het leven, niet?