Zumba zonder zumba is oké

'Zumba zonder zumba is oké.'
Het is maar één van de vele wijze uitspraken van Valentina die er een geweldig no-nonsense aanpak van de dingen op nahoudt.
Vorige week nam ik haar mee naar de zumbales zodat ze Ursula leerde kennen, de kleuterjuf bij wie ze twee weken 'sociale stage' zou lopen. We probeerden haar zo ver te krijgen om mee te dansen, maar ze schudde elke keer (een beetje boos) haar hoofd. Een paar zumba-ers gingen zelfs op de knieën en smeekten haar om mee te doen, maar Vale zei consequent 'neen'.
Deze zaterdag gaat Giulia uit Venezuela mee naar de zumbales. Om te dansen. Tenminste: als het niet regent en niet te koud is, want daar houdt Giulia niet van... Vale zei dat ze mee ging, omwille van Giulia. Toen ik opperde dat het toch een beetje raar was om daar een heel uur naar huppelende dames te kijken, sprak ze dus de gevleugelde woorden: 'zumba zonder zumba is oké.'

Gisteren werd de kerstboom geleverd. Dat vond Vale fantastisch want ze had nog nooit een echte dennenboom gezien. Die hebben ze niet in Chili. Ze rook en voelde eraan en vond het allemaal heel bijzonder, tot ze later op de avond vol rode plekken stond die vreselijk jeukten. We hadden haar nochtans verwittigd! Flo en ik zijn er ook allergisch voor, maar nemen onze voorzorgen door niet te veel met de naalden te spelen. Ik ontdekte dat Valentina haar zakken vol afgevallen takjes had gestopt en nam ze vlug weg. Ik hoop dat ze niet een hele nacht heeft liggen krabben.
Met de kerstboom sloeg ook de heimwee toe. Echt mee versieren zag ze niet zitten. Ze stond een beetje in het deurgat geleund en keek toe terwijl ze regelmatig in haar ogen wreef. Flo had - traditioneel - een CD opgezet met foute kerstliedjes en de woonkamer en de keuken stonden vol brandende kaarsen die naar kaneel roken. Na het opzetten van de kerstboom werd - traditioneel - Love Actually (de film) opgezet.
We hebben Vale een paar knuffels gegeven gedurende het hele proces en ik heb haar verteld dat ze er ook wat van moest genieten want dat dit waarschijnlijk haar énige keer was om de traditie van het kerstboom-zetten in ons huis mee te maken, maar ze had het moeilijk.

En dat begrijp ik. Kerst en nieuw zijn nu eenmaal de dagen waarop je elkaar meer mist. Bij mij valt het Wannes-missen nog mee - maar bij elk cadeautje dat ik voor hem koop en bij elke foto die ik van hem zie, begint het een beetje te wringen. Tegen 24 december zal de heimwee wel toeslaan. Laat ons hopen dat we het met veel nieuwjaarsbubbels doorgespoeld krijgen!