Het is gewoon het leven, denk ik nu

Ik ben verre van perfect.
Ik doe mijn best, maar soms ook niet. Als gastmoeder ben ik mezelf dit jaar vaak tegengekomen. Soms keek ik verbaasd van op een afstandje naar wat ik deed en luisterde ik met nog meer verbazing naar wat ik zei.

Nu het bijna voorbij is, wil ik wel een balans opmaken. Hier komt ze.

):
Ik stond soms te kijken van hoe weinig tolerant ik ben. 
Haren van Flo in de douche zijn één ding. Idem voor vuil ondergoed en stinkende turnschoenen. Ik vermoed dat alle gastmoeders iets moeten overwinnen als ze wassen, poetsen, plassen voor een ander. Vooral als die ander zonder schroom is als het om dat soort zaken gaat.

Ik ben ook totaal intolerant tegenover onbeleefdheid, luiheid en laksheid.

En ik krijg kippenvel van uitdrukkingen als: 'Ik kan het niet', 'Ik wil het niet', 'Ik doe het niet', 'Ik durf het niet' - en alle varianten hierop. Intolerant tegenover flauwigheid veronderstel ik.

Nog eentje: van ondankbaarheid krijg ik grijze haren. Je kunt veel aan me vragen, zo lang dat gevolgd wordt door een gemeend 'dankjewel'. Ik ga daar niet flauw over doen. Maar als je nooit 'dankjewel' zegt - stopt het voor mij. Ik word daar pisnijdig van. Echt niet normaal.

Mijn geduld kent grenzen.
En die grenzen verplaatsen zich van dag tot dag.
Dat is natuurlijk niet zo duidelijk voor de mensen die met mij samen wonen. Ik kan me zelfs voorstellen dat het ronduit vervelend is. De ene dag kon ik best verdragen dat er 'vervelende dingen' gebeurden op school - de andere dag joeg me dat binnen de vijf minuten tegen het plafond. En dan werd ik gemeen en giftig. Niet mooi. Niets om trots op te zijn...

Ik heb het moeilijk met afhankelijkheid.
Ik ben gek op mijn kinderen en ik zou letterlijk alles voor hen doen. Ik doe waarschijnlijk veel te veel voor hen.
Maar toch krijg ik het heen en weer van te afhankelijke mensen.
Dat vind ik zelf ook moeilijk te rijmen. Bij mijn kinderen was er geen probleem. Die zijn af en toe wat té zelfstandig.
Misschien had ik Valentina van bij het begin meer ruimte moeten geven en niet alles voor haar moeten doen. Misschien was ze dan veel sneller zelfstandiger geworden. Ik weet het niet.

'Man the fuck up' - zei ik letterlijk als ik die afhankelijkheid zag.
Ik dacht: 'wees toch niet zo'n baby.'
Dat is ongeduld en een aversie aan afhankelijkheid. Valentina heeft een band met haar biologische moeder die ik nooit zal hebben met Flo - maar ik vind dat niet erg. Ik gruwel een beetje van 'dat soort band'. Intolerant van mijn kant is het, ja. En ongeduldig. En moeilijk. Sorry, ik kan er niet aan doen.

:)
Ik stond soms te kijken van hoe tolerant ik ben.
Jaha. Af en toe ben ik toleranter dan ik denk. Dan kan ik er allemaal beter tegen. Door een paar keer flink op mijn tanden te bijten dit jaar en niets te zeggen, heb ik er een klein schepje tolerantie bijgekregen. Niet veel - ik ben nog altijd veel te intolerant op alle mogelijke manieren - maar wel een beetje.

Mijn geduld is rekbaarder dan verwacht.
De avonden dat ik hier uren aan een stuk heb zitten praten - met armen, benen, ogen, mond, Nederlands-Spaans woordenboek - en uitlegde wat er moest veranderen of moed insprak of troostte of probeerde te helpen... Nooit geweten dat ik dat kon. Ik stond soms verbaasd van wat een wijze woorden er uit mijn mond kwamen.

Je mag nu hardop lachen met die laatste zin.

We hebben het met z'n allen toch maar gedaan.
Patrick, Flo en ikzelf. En Valentina. We gingen er van bij het begin van uit dat Valentina één van ons was. Daar is nooit over gepraat en daar is nooit discussie over geweest. Het was heel snel 'ons Valentina'. Het gaf een andere dynamiek aan wie we zijn. We hebben met iemand ons huis én onze thuis gedeeld. En ook ons hart. Ik ging met Vale shoppen en wou dat ze er mooi uitzag én zich goed voelde in de kleren die ik voor haar kocht. Het was schipperen, maar het resultaat mocht er zijn. Ik heb naar haar geluisterd. Ik heb haar verdedigd. Ik heb een paar keer harder geprobeerd dan ik voor mogelijk hield.
Patrick probeerde met haar te praten. Hij hielp haar met huiswerk. En boven alles bracht hij haar altijd aan het lachen. Een speciaal klaterend lachje, dat we straks zullen missen.
Flo keek met haar naar Grey's Anatomy - ze worden allebei dokter, later - en ze hielp haar met werkjes voor school. Ze zei ook dat haar haren mooi zaten of dat ze een leuke T-shirt aan had. Ze riep haar elke ochtend uit bed.


Weet je, ik maak uiteindelijk toch geen balans op.
Het is positief en het is negatief.
Het is gewoon het leven, denk ik nu.