Mijn hart zinkt een klein beetje. Morgen pas. Het is al maandag en donderdag is D-day.
Donderdag. Het regent pijpenstelen en de jongens moeten naar de ambassade in Brussel. Ik vraag ze om voorzichtig te doen en ben blij als de regen wat minder wordt. Om halfnegen is er nog geen nieuws. Ik stuur een smsje en krijg een kort antwoord terug van Patrick dat weinig goeds belooft. Een half uur later probeer ik het bij Wannes. Die vertelt me dat het totale chaos is op de ambassade. Ze waren er als eersten maar het loopt helemaal in het honderd. 'Papa is een wandelingetje gaan maken. Die kon het niet meer aan,' vertelt Wannes. We moeten er om lachen.
En of ik nog rap even een koptelefoon wil halen bij de Fnac.
Om 12 uur is iedereen thuis. Flo heeft voor een brunch gezorgd. De valies wordt open en weer toe gedaan. Niet één maar honderd keer. Ik barst af en toe spontaan in tranen uit. Wannes is misselijk. Flo is stil.
15 uur. We rijden naar Zaventem. Tussen hal 10 en 11 staat alles wat dit jaar naar Brazilië en Paraguay vertrekt. Er zijn tranen maar nog meer droge ogen. Ik word misselijk. We krijgen uitleg. De kinderen checken in - de ouders blijven wachten. We zijn verbaasd dat er een meisje alleen gekomen is omdat haar ouders al met vakantie zijn. Een ander meisje kan niet vertrekken door fouten met haar visum.
Ze komen afscheid nemen. Het gaat snel nu. Vijf minuten dan naar de gate. Hun naam wordt afgeroepen, een knuffel, een kus en ze verdwijnen één voor één door de douane. Nog een laatste keer zwaaien. Mijn hart zegt 'krak' bij die laatste zwaai.
Patrick stelt voor om mosselen te gaan eten op linkeroever. Dat doen we maar ik eet een slaatje. Mijn maag kan geen mosselen aan vandaag.
Om halftien krijgen we een telefoontje van Wannes. De geschiedenis herhaalt zich: ze zitten vast in Madrid. De vlucht van middernacht heeft maar liefst zeven uur vertraging dus ze vertrekken pas om zeven uur 's ochtends. Wannes zorgt ervoor dat de hele groep naar een hotel van Iberia kan. Goed gedaan, mijn fixer!
Tien uur. Ik lig in bed en probeer te lezen maar de letters worden verdrongen door gedachten. Ik val in slaap maar word om halftwee wakker, badend in het zweet. Ik probeer te slapen, maar ook dat lukt niet. Ik neem een chillpil tegen mijn principes. Ik lig in Wannes' bed en val uiteindelijk in slaap.
Om zes uur bel ik hem. Ze staan klaar om het vliegtuig te boarden.
's Namiddags krijg ik een mailtje van Beto en Lucia, zijn toekomstige gastouders. Ze sturen me een foto waarop je het vliegtuig ziet. Ze volgen hem over de oceaan vertellen ze. Er komen lieve mails en telefoontjes van vriendinnen die me een hart onder de riem steken. Er wordt heftig gechat. Mijn hart herstelt een beetje.
Vijf uur 's namiddags. Flo en ik zitten bij de dokter voor onze vaccins voor Thailand. Er loopt een sms binnen: 'Ik ben geland. Cultuurschok!'
 |
| Look at the attachment the position of the plane. We're following Wannes' fligth. Greetings, Lucia and Beto |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten