Thuis

Wannes is weer thuis.
Of beter: Wannes is weer op Belgische bodem, want van de uren dat hij in het land is, hebben we hem nog niet vaak gezien.
Hij waait af en aan, gaat hele nachten op stap met zijn vrienden en slaapt een gat in de dag. Meestal zit hij wel bij ons aan tafel en vertelt hij honderduit terwijl wij gewoon gezellig luisteren. In onze verhalen is hij momenteel niet echt geïnteresseerd. Maar dat is oké want Braziliaanse belevenissen zijn nu eenmaal leuker dan Belgische - ook voor ons.
Het valt op dat hij niet gewoon bij ons kan blijven zitten om pakweg een avondje rustig televisie te kijken. Daarvoor is hij te nerveus, zitten er te veel mieren aan zijn gat. Hij moet de straat op. Mensen zien. Babbelen. Bezig zijn. Ik vraag me af of het zijn manier is om dingen te verwerken.
Hij zegt het niet, maar je voelt aan alles dat hij zijn leven en zijn vrienden in Sao Paulo mist. Het gaat om kleine dingen.
Het filmpje op YouTube waarop je de supporters van zijn favoriete voetbalploeg ziet dansen in het stadion. 'Kijk, daar stond ik altijd! Kun je je dat voorstellen? Daar stond ik! En dan sprongen we naar links en naar rechts en als je niet meedeed, waren ze boos.'
De foto's op facebook van alle mensen die hij dit jaar leerde kennen. 'Zij was gieren!' 'Hij was echt mijn allerbeste vriend.' 'Dit was zo'n leuke avond!'
Hij vindt het plezierig dat wij dit jaar zo veel over Brazilië gelezen en opgezocht hebben. Hij is blij met het boek Futebol waarin de geschiedenis van het land verteld wordt aan de hand van voetbalverhalen. Maar natuurlijk zijn we er niet echt geweest. We kunnen alleen maar  proberen.
Wannes zal zijn hoofd niet laten hangen. Hij zal proberen langs en door het gevoel te zwemmen - als een vis die door een moeilijke stroomversnelling moet. Hij wil het van zich afschudden, wil er vooral niet mee geconfronteerd worden op dit moment.
En dat is oké. Het is zijn manier.

Op facebook lees ik dat een Amerikaanse vriend van mij - iemand uit de tijd dat ik zelf AFS-student was - zijn Zwitserse gastzoon die een paar dagen geleden vertrokken is enorm mist. Hij is er echt ziek van. Hij boekte dit jaar zelfs een vakantie naar Frankrijk, ik veronderstel om zijn zoon ergens op Europese bodem te ontmoeten...

Straks vertrekt Valentina. Ze wil het voorlopig niet geweten hebben. Ons huis gaat er weer heel anders uitzien en ik besef nog niet helemaal hoe. Misschien houd ik het ook nog even op afstand. Doen alsof.

Vertrekken. Terugkeren.
Het is moeilijk om uit te leggen wat het betekent aan mensen die het zelf niet meemaakten.
Het maakt dat het jaar zo veel later nog blijft plakken.

Vertrekkensklaar

Morgen, vrijdag, vertrekt Wannes vanuit Sao Paulo. Ergens in de namiddag neemt hij het vliegtuig richting Madrid waar hij om 6u30 landt. Om 12u30 moet hij in de luchthaven van Zaventem zijn.

Ik realiseer me elke dag een beetje meer hoe raar dat is.
Hij heeft een jaar bij andere mensen gewoond - hen mama, papa en broer genoemd. Hij heeft nieuwe vrienden. Hij heeft andere gewoonten en gebruiken geleerd. Hij at een heel jaar elke dag rijst met bonen.
Hij woonde op een ander continent en in een andere tijdzone. Daar waar winters zomers zijn en vice versa.
Hij leerde samba. En voetbalde elke dag. En zag de regen met bakken neerkomen en rivieren van een halve meter creëren waar niemand zich echt druk om maakte. En besefte ongetwijfeld hoe piepklein België was met haar 10 miljoen inwoners terwijl hij in een stad met 22 miljoen mensen verbleef.

Op minder dan 24 uur is hij terug van waar hij begon. Hij moet niet eens een huis leegmaken - hooguit een kamer. Alles van dat ene jaar proberen in een koffer te proppen. Weten dat er altijd wel een plaatsje in dat huis zal zijn, maar nooit meer echt 'zijn plaatsje'.

Hier zal hij de pas aangelegde straat en onze propere gevel-met-huisnummer zien. De nieuwe trap naar de kelder nemen waar een nieuwe condensatieketel staat. Een blik werpen door de nieuwe ramen aan de achterkant van het huis en 's nachts slapen in zijn nieuwe tweepersoonsbed.
Maar dat is het dan wel zo'n beetje. Voor de rest blijft alles 'bij het oude' terwijl hij na zo'n jaar toch een beetje 'nieuw' is.

En als Wannes terug is, vertrekt Valentina. Ze 'overlappen' twee weken - waarvan ze zeven dagen hier zullen samenwonen want Wannes vertrekt op 1 juli al op scoutskamp als foerier.

Valentina's vertrek is anders. Ik weet niet of zij ooit heimwee zal hebben naar België. Voor zover ik aanvoel, heeft ze nooit een band opgebouwd met dit land en is er weinig dat haar bindt. Ze kan niet antwoorden op vragen als: 'Wat vind je het leukste aan België?'  Ze vindt de mensen hier niet fijn - ze zijn koud en afstandelijk volgens haar. De school is oké qua organisatie maar is een verschrikking op menselijk vlak. Het eten is lekker - maar eigenlijk zal ze alleen speculaaspasta missen.
Ze zégt soms dat ze niet terug wil naar Chili, maar we voelen de signalen anders aan. Valentina begint zich hier nu pas een beetje thuis te voelen en dat is te laat. 
Misschien heeft ze wel gelijk en geven de mensen in Latijns Amerika 'vreemdelingen' véél meer kansen. Dat kan ik me helemaal voorstellen. 'Europa' is voor haar in elk geval niet dat beloofde land dat ze dacht dat het zou zijn.

Ik kan alleen maar concluderen dat het ene uitwisselingsjaar het andere niet is.
Dat is maar goed ook.

De bijna laatste dag

Wannes is vandaag zijn bijna laatste dag in Brazilië.

En geloof het of niet, maar sinds gisteren ligt hij in het gips tot aan zijn knie. Gewrichtsbanden gescheurd.
Dat is niet leuk, maar ook een beetje wel want toen ik vertrok op mijn uitwisselingsjaar scheurde ik ergens tussen Brussel en Parijs mijn gewrichtsbanden en arriveerde ik bij mijn familie in het gips.

En in haar bijna laatste weken is Valentina plots een spraakwaterval. Zelfs 's ochtends - een periode van de dag waarop ze tot nu toe altijd maar half-levend leek. Zou het examen-adrenaline zijn? Of is ze toch nog iets aan het inhalen...

De bijna laatste week

'Mama? Is het goed als Giulia blijft slapen in de bijna laatste week?'

De 'bijna laatste week'. Geef toe - u had het niet mooier kunnen verwoorden. Het is natuurlijk één van de uitdrukkingen van Valentina.
We zeggen dat ze zoveel mogelijk dingen moet doen in die bijna laatste weken en dat ze niet moet wachten op ons om die te doen.
We zeggen dat ze haar grote luchtmatras moet opgeblazen laten en dat ze iedereen die ze wil mag laten blijven slapen in die bijna laatste weken.

Voor Valentina is de Bijna Laatste Week nog een klein beetje ver weg - voor Wannes zijn de bijna laatste dagen aangebroken.
Er is een feestje gepland voor zijn vrienden.
Er zijn spandoeken gemaakt.
Wij zijn er klaar voor! En hoe!

De Gedachte is Alles

Je blog uitprinten en dan de voorbije maanden in één trek doorlezen.
Het is raar, maar ik heb dat dus gedaan.

Conclusie 1:
Wat ben ik af en toe toch een dramaqueen. En ik kan ook een ferm stukske zagen.
Maar soms,  heel soms, schrijf ik dingen waarvan ik denk: 'Dàt heb je niet slecht geschreven. Die zin zit echt helemaal goed.'
(Raar genoeg denk ik dan ook: 'Ik wou dat ik het zelf verzonnen had.' terwijl... Nu ja).

Conclusie 2:
Wat een jaar was dat! Wannes weg en weer bijna terug. Valentina hier en weer bijna weg. Patrick weg bij de Vrije Pers en thuis. Ik (hopelijk) op weg naar een eigen fictiereeks die in 2013 voor het eerst moet verschijnen. Een nieuwe condensatieketel. Nieuwe ramen in de achtergevel. Een geschilderde voorgevel.
Toegegeven: die drie laatste zijn van een andere orde, maar ze zorgden voor bijna evenveel stress, al was het maar dat we achteraf de rekeningen moesten betalen. En daar overlappen ze dan met de eerste stresstoestanden die respectievelijk voor meer uitgaven / minder inkomsten zorgden.
Ik ga je er verder niet mee lastigvallen (dràààmàààà), maar het moest toch eens gezegd worden (zàààààgen).

En hoe gaat het nu?
Op dit moment is er één gedachte die alle andere opzij weet te duwen:
'Binnen minder dan twee weken is Wannes terug.' 
Ik kan niet in bed liggen denken aan pakweg het plot voor een nieuwe Code 37 of - pop! - daar heb je die gedachte weer, gevolgd door 'ik moet nog vlaggetjes maken voor aan het huis te hangen en hij moet me echt dat lijstje met goede vrienden doorgeven.'
Ik kan geen boodschappenlijstje maken of - pop! - daar heb je de gedachte opnieuw, gevolgd door 'ik moet er voor zorgen dat er de 23e charcuterie in huis is. Tonijnsla en préparé. Maar tonijnsla, dat mocht niet meer, dus daar moet ik nog een alternatief voor verzinnen.'
Ik kan niet werken aan een boek of - pop - (je raadt het al!) de gedachte, gevolgd door 'hoe gaat dat  zijn als Wannes voortdurend thuis is en Patrick en ik ook. Zijn we niet met teveel dan die hier een hele dag zitten? Daar komt geheid ruzie van.'

Je ziet. De Gedachte maakt me het leven niet gemakkelijk. Bovendien bezorgt ze me buikpijn. Eenzelfde soort buikpijn als in het begin van deze blog (vlak voor het vertrek van Wannes) maar toch weer anders. Zenuwen. Vlinders ook maar niet van het soort dat bij verliefdheid hoort. Of misschien ook wel (hoewel dat een beetje raar klinkt nu ik het zo geschreven zie staan - Wannes, ik bedoél het niet zo!). Continu een klein beetje misselijk. Niet genoeg om niet meer te kunnen eten (helaas!), maar genoeg om het vervelend te vinden. Lijstjes maken met alle dingen die ik nog moet doen. Lijstje verliezen en nieuw lijstje maken. Lijstje in agenda. Lijstje op bureau. Lijstje op een oude envelop die op de keukentafel ligt. Lijstje op de computer. Zes keer hetzelfde lijstje op verschillende plaatsen in huis.

De zenuwen voor Valentina heb ik vreemd genoeg nog niet, de lijstjes wel. Speculaaskruiden. Trui Antwerpen. De Post in Nederland. Juweeltje (?). En nog zo wat. De zenuwen en De Gedachte voor haar komen nog wel - maar twéé gedachten in één keer is zelfs voor mij van het goede teveel.

Ik hoop op rustiger water.
Ik zal het eens op mijn lijstje zetten.

Zwart op wit

Vandaag zat dé brief in de bus. Eindelijk, want ze had er lang op gewacht.
Valentina staat er tien minuten over gebogen hoewel het maar om vijf lijntjes tekst gaat.
Flo doet er even later precies even lang over.
Het lijkt of ze geen van beiden echt geloven wat er staat.

'Je wordt om 14u15 stipt verwacht in het station van Brussel Zuid'.
De trein vertrekt rond 17u naar Parijs. Het vliegtuig naar Santiago om 23u20.

Zwart op wit.

Er zijn geen woorden nodig om te weten wat ze denken.

'Hebben we nog tijd om alle afleveringen van Grey's Anatomy te zien?'

'Wat jammer dat ik op scoutskamp ben want nu kan ik niet mee naar Brussel.'

'Hoe raar gaat het zijn om Valentina 's ochtends niet meer uit bed te hoeven roepen.'

'Geraken we nog in dat pretpark of niet?'

Een jaar dat in augustus nog eindeloos leek, is met die brief plots om. En plots is echt wel het woord als je het zo zwart op wit ziet staan. We beseffen elk op onze eigen manier dat dit een soort definitief einde is. Valentina zal nooit meer permanent bij ons wonen. Ze zal nog op vakantie komen, maar haar kamer zoals ze nu is, wordt in juli al veranderd als Flo er weer intrekt. Ze zal hier niet meer naar school gaan op de oude reservefiets. Ze zal niet meer uitgestrekt op de mat naar Roland Garros liggen kijken in haar eeuwige rode sweater en skinny jeans. Ze zal op zondagochtend niet rond twee uur uit bed komen en nog slaperig en in pyjama aan de tafel verschijnen. Ze zal niet meer giechelend en rad Spaans sprekend naar boven trekken met een paar AFS-vriendinnen om zich op te maken voor een of ander feestje.


Vorige week zei dat ze nog naar een pretpark wou met Valentina. Ik merkte op dat Valentina helemaal niet van pretparken hield.
'Maar ik ga het toch doen', zei ze. 'Ik heb dit jaar al zo veel gedaan waarvan ik dacht dat ik het niet durfde, dat dit er nog wel bij kan.'

Ik durf daarom te zeggen: 'Mission accomplished'.  En ik kijk een beetje triest naar die brief waarin het einde van de mission zwart op wit staat aangekondigd.

In a superselfmaking mood...

Ik kan het niet helpen. Het gebeurt vanzelf. In de keuken staat een zak vol wol, breipriemen, haaknaalden, stofjes... en hop, voor ik het weet ben ik weer aan het fröbelen.
En dan gebeurt er dit:

Mutsjes en sloefjes voor baby's - geweldig om te maken want op één avond klaar

(Het randje onderaan is van het kommetje waarop het mutsje staat)

(Al weggegeven...)

En die stop ik dan in zelfgemaakte zakjes...

Om te kijken of een werkbeschrijving klopt (van een boek dat ik aan het maken ben) - naai ik  een gsm-zakje... (dat ik trouwens bijzonder geslaagd vind ;-))

Of een turnzak met van die leuke stof waarmee ik applicaties moest maken voor datzelfde boek...

(Aangeslagen door Flo)

En zondag wil ik onze collectie rokjes aanvullen.

;-))))
En nu: WERKEN!