Thuis

Wannes is weer thuis.
Of beter: Wannes is weer op Belgische bodem, want van de uren dat hij in het land is, hebben we hem nog niet vaak gezien.
Hij waait af en aan, gaat hele nachten op stap met zijn vrienden en slaapt een gat in de dag. Meestal zit hij wel bij ons aan tafel en vertelt hij honderduit terwijl wij gewoon gezellig luisteren. In onze verhalen is hij momenteel niet echt geïnteresseerd. Maar dat is oké want Braziliaanse belevenissen zijn nu eenmaal leuker dan Belgische - ook voor ons.
Het valt op dat hij niet gewoon bij ons kan blijven zitten om pakweg een avondje rustig televisie te kijken. Daarvoor is hij te nerveus, zitten er te veel mieren aan zijn gat. Hij moet de straat op. Mensen zien. Babbelen. Bezig zijn. Ik vraag me af of het zijn manier is om dingen te verwerken.
Hij zegt het niet, maar je voelt aan alles dat hij zijn leven en zijn vrienden in Sao Paulo mist. Het gaat om kleine dingen.
Het filmpje op YouTube waarop je de supporters van zijn favoriete voetbalploeg ziet dansen in het stadion. 'Kijk, daar stond ik altijd! Kun je je dat voorstellen? Daar stond ik! En dan sprongen we naar links en naar rechts en als je niet meedeed, waren ze boos.'
De foto's op facebook van alle mensen die hij dit jaar leerde kennen. 'Zij was gieren!' 'Hij was echt mijn allerbeste vriend.' 'Dit was zo'n leuke avond!'
Hij vindt het plezierig dat wij dit jaar zo veel over Brazilië gelezen en opgezocht hebben. Hij is blij met het boek Futebol waarin de geschiedenis van het land verteld wordt aan de hand van voetbalverhalen. Maar natuurlijk zijn we er niet echt geweest. We kunnen alleen maar  proberen.
Wannes zal zijn hoofd niet laten hangen. Hij zal proberen langs en door het gevoel te zwemmen - als een vis die door een moeilijke stroomversnelling moet. Hij wil het van zich afschudden, wil er vooral niet mee geconfronteerd worden op dit moment.
En dat is oké. Het is zijn manier.

Op facebook lees ik dat een Amerikaanse vriend van mij - iemand uit de tijd dat ik zelf AFS-student was - zijn Zwitserse gastzoon die een paar dagen geleden vertrokken is enorm mist. Hij is er echt ziek van. Hij boekte dit jaar zelfs een vakantie naar Frankrijk, ik veronderstel om zijn zoon ergens op Europese bodem te ontmoeten...

Straks vertrekt Valentina. Ze wil het voorlopig niet geweten hebben. Ons huis gaat er weer heel anders uitzien en ik besef nog niet helemaal hoe. Misschien houd ik het ook nog even op afstand. Doen alsof.

Vertrekken. Terugkeren.
Het is moeilijk om uit te leggen wat het betekent aan mensen die het zelf niet meemaakten.
Het maakt dat het jaar zo veel later nog blijft plakken.