Vertrekkensklaar

Morgen, vrijdag, vertrekt Wannes vanuit Sao Paulo. Ergens in de namiddag neemt hij het vliegtuig richting Madrid waar hij om 6u30 landt. Om 12u30 moet hij in de luchthaven van Zaventem zijn.

Ik realiseer me elke dag een beetje meer hoe raar dat is.
Hij heeft een jaar bij andere mensen gewoond - hen mama, papa en broer genoemd. Hij heeft nieuwe vrienden. Hij heeft andere gewoonten en gebruiken geleerd. Hij at een heel jaar elke dag rijst met bonen.
Hij woonde op een ander continent en in een andere tijdzone. Daar waar winters zomers zijn en vice versa.
Hij leerde samba. En voetbalde elke dag. En zag de regen met bakken neerkomen en rivieren van een halve meter creëren waar niemand zich echt druk om maakte. En besefte ongetwijfeld hoe piepklein België was met haar 10 miljoen inwoners terwijl hij in een stad met 22 miljoen mensen verbleef.

Op minder dan 24 uur is hij terug van waar hij begon. Hij moet niet eens een huis leegmaken - hooguit een kamer. Alles van dat ene jaar proberen in een koffer te proppen. Weten dat er altijd wel een plaatsje in dat huis zal zijn, maar nooit meer echt 'zijn plaatsje'.

Hier zal hij de pas aangelegde straat en onze propere gevel-met-huisnummer zien. De nieuwe trap naar de kelder nemen waar een nieuwe condensatieketel staat. Een blik werpen door de nieuwe ramen aan de achterkant van het huis en 's nachts slapen in zijn nieuwe tweepersoonsbed.
Maar dat is het dan wel zo'n beetje. Voor de rest blijft alles 'bij het oude' terwijl hij na zo'n jaar toch een beetje 'nieuw' is.

En als Wannes terug is, vertrekt Valentina. Ze 'overlappen' twee weken - waarvan ze zeven dagen hier zullen samenwonen want Wannes vertrekt op 1 juli al op scoutskamp als foerier.

Valentina's vertrek is anders. Ik weet niet of zij ooit heimwee zal hebben naar België. Voor zover ik aanvoel, heeft ze nooit een band opgebouwd met dit land en is er weinig dat haar bindt. Ze kan niet antwoorden op vragen als: 'Wat vind je het leukste aan België?'  Ze vindt de mensen hier niet fijn - ze zijn koud en afstandelijk volgens haar. De school is oké qua organisatie maar is een verschrikking op menselijk vlak. Het eten is lekker - maar eigenlijk zal ze alleen speculaaspasta missen.
Ze zégt soms dat ze niet terug wil naar Chili, maar we voelen de signalen anders aan. Valentina begint zich hier nu pas een beetje thuis te voelen en dat is te laat. 
Misschien heeft ze wel gelijk en geven de mensen in Latijns Amerika 'vreemdelingen' véél meer kansen. Dat kan ik me helemaal voorstellen. 'Europa' is voor haar in elk geval niet dat beloofde land dat ze dacht dat het zou zijn.

Ik kan alleen maar concluderen dat het ene uitwisselingsjaar het andere niet is.
Dat is maar goed ook.