Zwart op wit

Vandaag zat dé brief in de bus. Eindelijk, want ze had er lang op gewacht.
Valentina staat er tien minuten over gebogen hoewel het maar om vijf lijntjes tekst gaat.
Flo doet er even later precies even lang over.
Het lijkt of ze geen van beiden echt geloven wat er staat.

'Je wordt om 14u15 stipt verwacht in het station van Brussel Zuid'.
De trein vertrekt rond 17u naar Parijs. Het vliegtuig naar Santiago om 23u20.

Zwart op wit.

Er zijn geen woorden nodig om te weten wat ze denken.

'Hebben we nog tijd om alle afleveringen van Grey's Anatomy te zien?'

'Wat jammer dat ik op scoutskamp ben want nu kan ik niet mee naar Brussel.'

'Hoe raar gaat het zijn om Valentina 's ochtends niet meer uit bed te hoeven roepen.'

'Geraken we nog in dat pretpark of niet?'

Een jaar dat in augustus nog eindeloos leek, is met die brief plots om. En plots is echt wel het woord als je het zo zwart op wit ziet staan. We beseffen elk op onze eigen manier dat dit een soort definitief einde is. Valentina zal nooit meer permanent bij ons wonen. Ze zal nog op vakantie komen, maar haar kamer zoals ze nu is, wordt in juli al veranderd als Flo er weer intrekt. Ze zal hier niet meer naar school gaan op de oude reservefiets. Ze zal niet meer uitgestrekt op de mat naar Roland Garros liggen kijken in haar eeuwige rode sweater en skinny jeans. Ze zal op zondagochtend niet rond twee uur uit bed komen en nog slaperig en in pyjama aan de tafel verschijnen. Ze zal niet meer giechelend en rad Spaans sprekend naar boven trekken met een paar AFS-vriendinnen om zich op te maken voor een of ander feestje.


Vorige week zei dat ze nog naar een pretpark wou met Valentina. Ik merkte op dat Valentina helemaal niet van pretparken hield.
'Maar ik ga het toch doen', zei ze. 'Ik heb dit jaar al zo veel gedaan waarvan ik dacht dat ik het niet durfde, dat dit er nog wel bij kan.'

Ik durf daarom te zeggen: 'Mission accomplished'.  En ik kijk een beetje triest naar die brief waarin het einde van de mission zwart op wit staat aangekondigd.