De kracht van krokante empanadas

Vergeet mijn vorige post want vandaag ziet de wereld er weer helemaal anders uit...
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Valentina bestaat uit twee mensen. Eentje die als een ingezakte pudding de wereld apathisch gadeslaat. En eentje die met stralende ogen geen twee minuten haar mond houdt en constant in een lachstuip ligt. Ik denk dat die laatste de échte Valentina is, maar dat ze nog wat moeite heeft om naar buiten te komen.

Het weekend was druk voor onze Chilena.
Op vrijdag aan tafel met vier journalisten die elkaar lang niet gezien hadden en dus even grondig moesten roddelen. Valentina sloeg zich dapper door de avond en probeerde af en toe ook haar bijdrage te leveren aan het gesprek. We waren aangenaam verrast.
Op zaterdag voor het eerst alleen thuis met Flo. Ze kookten samen, aten samen en keken samen naar Harry Potter. Voor zo ver we begrepen verliep alles prima.

En toen kwam zondag. De tafel was gedekt, de broodjes stonden klaar, maar Valentina sliep nog. Patrick en ik hadden haar de vorige dagen laten liggen vanuit de redenering: 'ze zal nog wel héél moe zijn...' Vaak kwam ze pas rond één uur naar beneden.
Flo, een stuk minder soft als haar ouders, zei: 'Als jullie er zo veel eieren gaan onder leggen, gaat ze nooit gewoon geraken aan het ritme hier. Ik heb honger dus ik ga haar wakker maken zodat we kunnen eten.' Tien minuten later zat Valentina mee aan tafel, met kleine ogen weliswaar.
's Namiddags ging ze met Flo, opa en een nichtje naar de musical We Will Rock You in de stadsschouwburg. We hebben geen flauw idee of ze besefte dat die tickets bijzonder waren, maar ze vond het leuk.
Thuis mocht ze empanadas bakken met mij als haar assistent. Nu heb ik altijd geweten dat koken  therapeutische kracht heeft, maar dat het zo sterk kon zijn... Valentina ging helemaal op in het proces. Ze toonde me hoe je in Chili uien snipperde, wou het recept uit het door haar meegebrachte kookboek vooral niet volgen en ging zelf op zoek naar komijn en bloemsuiker en bakpoeder in onze keukenkasten. Ik stond naast haar en hielp een beetje. Ze nam foto's, babbelde honderduit in het Spaans en liep met haar armen te zwaaien, tikte mij op de vingers als ik iets verkeerd deed... en het was vooral duidelijk dat ze er lol in had.
De empanadas kwamen krokant uit de oven en dat was duidelijk niet de bedoeling. Ik legde haar uit dat we waarschijnlijk veel te veel boter in het deeg hadden gedaan - het recept was een beetje ingewikkeld op dat vlak - en ze zei dat ze volgende keer het recept van haar grootmoeder zou gebruiken. Ze schreef empanadas crocante op onze krijtmuur, er werden foto's genomen en ze bleef maar lachen en vertellen. Glanzende ogen, een spraakwaterval.
Uiteindelijk zat ik tot elf uur 's avonds met haar aan tafel. Ze had eerder die dag gevraagd of ze naar een vriendin van haar mama in Brussel mocht gaan en er blijven slapen en toen we toestemming gaven, sprong ze een gat in de lucht. Ik legde uit hoe ze de trein moest nemen. Er werd een oude gsm gezocht met een telefoonkaart zodat ze ons altijd kon bereiken. Ik zocht foto's van het station op internet en probeerde haar uit te leggen waar ze precies moest zijn. Ze probeerde met een vulpen te schrijven en vond het vrij middeleeuws dat wij die nog gebruikten. Ze viel bijna van haar stoel toen ze zag hoe ik het nummer '4' schreef.

Dan volgt een kleine discussie...

Ik: 'Valentina. Op 1 september is het Skypen gedaan. Dat weet je hé.'
Diepe zucht aan de overkant. Dan een glinstering in haar ogen.
'Maar 1 september is de eerste schooldag! Dan moet ik toch even kunnen Skypen, niet? Zo streng kan je toch niet zijn...' (in het Spaans, maar ik had elk woord begrepen).
Ik schiet in de lach door haar ontwapenend betoog.
'Oké. Op de eerste schooldag mag het. En vrijdag ook omdat je dan een hele dag school hebt... En in het weekend. Maar op maandag: finito!'
'Oké, oké, oké.' Weer een glinstering in haar ogen en een ondeugend lachje.
'Skype in week. Nee!' (ter info: deze zin spreekt ze uit zoals hij hier staat. Mét Nederlands!)
'Skype in weekend. Ja?' (ter info: idem)
'Dat heb je goed begrepen, ja.'
'Facebook in week? Oké?' Glinster, glinster, lach, lach.
Ik kan niet anders dan toegeven. 'Facebook oké in week.'
Er volgen een paar radde Spaanse zinnen die ik als volgt begrijp: 'Jij en Patrick en Flo Facebooken tenslotte ook en dan kan je mij toch niet verbieden om te Facebooken...'
Dan:
Valentina: 'Géén Skype in week?' (Spaans)
Ik: 'Geen Skype in week.'
Valentina: 'Facebook oké in week?'
Ik: 'Facebook oké.'
Ik zie te veel glinstering en lach en ik zeg: 'Als ik merk dat je Skypet in de week, trek ik het apparaatje van het internet uit. Dan is er niks meer. Ook geen Facebook.'
Ik moet de zin niet herhalen in mijn Jommekesspaans. Ze heeft hem begrepen en is heel verontwaardigd.
'Geen internet! Oh no! Dan ik muerte!'
Ik schiet weer in de lach. 'Dat hangt volledig van jou af hé, chica.'

Zo ging het nog uren verder...
Toen mijn hersenen oververhit en moe geraakten en ik besliste om te gaan slapen, zei ik: 'we gaan nog spijt krijgen dat we jou ooit Nederlands leerden want volgens mij hebben wij hier dan geen twee minuten rust meer...'
'December!' antwoordt ze, intussen het standaardantwoord als we haar vragen of ze ooit Nederlands gaat praten of als we iets niet goed begrijpen en vragen om het uit te leggen. Meestal gooien wij er dan iets tegenaan waar Sinterklaas in voorkomt. Maar dat is voor een later verhaal.
Ik denk dat december niet meer ver weg is... Een moment om naar uit te kijken.