Valentina. Zestien, bang en ook wel dapper.
We dachten haar al een beetje te kennen, maar ze ziet er anders uit dan op de foto's.We krijgen er ook voor het eerst geluid bij en dat is lager en dieper dan ik had verwacht. Ze is wat onzeker, aftastend, maar dat verandert meteen als ze Spaans kan spreken met een paar Vlaamse AFS-studenten die in Latijns-Amerika zaten. Dan is ze zelfzeker, een beetje uitdagend zelf. En dan lacht ze veel.
Ze spreekt dus zo goed als geen Engels en wij spreken alleen Jommekesspaans. In de eerste uren thuis wordt er gewapperd met armen en handen, koortsig door woordenboeken gebladerd, gewezen en getoond, in haren gekrabd, gezucht, gelachen.
's Ochtends beseffen we hoeveel er nog moet uitgelegd worden. Praktische zaken die plots veel emoties verbergen. Hebben wij huisregels? En hoe leggen we ze uit? Hoe spreek je dingen af waar iedereen zich goed bij voelt? In welke mate passen wij ons aan? Hoe voorzichtig moeten we zijn? En hoe streng? De eerste Grote Vraag: hoe en hoe vaak wordt er gecommuniceerd met Chili?
Het is wat we verwacht hadden en ook weer helemaal niet. Ik kan alleen maar nieuwsgierig zijn naar het vervolg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten