De vervreemding

Weinig nieuws uit Brazilië en die ene keer dat het ons toch lukt om te Skypen, is de batterij van Wannes'  computer plat en valt hij na amper twintig minuten midden in een verhaal weg. We waren niet uitgepraat, maar verwachten geen onmiddellijk bericht meer. Zo gaat dat met Wannes.
Tot gisteren plots de Skypetelefoon op mijn computer gaat. 'Wannes belt' verschijnt er in het schermpje en ik haast me om op te nemen. Hij hangt in een zetel en achter hem schijnt de zon.
'Waar is papa?'
'Aan het werken.'
'Hoe kan dat nu?'
'Het is drie uur in de namiddag hier.'
Hij schiet in de lach. 'Ik ben hier elk besef van tijd aan het kwijt geraken,' vertelt hij. 'Vanmorgen had ik examen maar meteen daarna ben ik terug naar huis gekomen om te chillen. Op school was toch geen bal meer te doen.'
Hij vertelt honderduit over zijn leven in Sao Paulo. Over de voetbalmatch waar hij niet helemaal op zijn gemak was. Over zijn beste vriendin - een Duitse AFS-studente - die hij regelmatig gaat opzoeken na school. Over de belachelijk hoge prijzen voor alles. Over het leven op school. En heel kort over het feit dat het eventjes moeilijk was maar dat een goed gesprek met zijn counselor hem er weer bovenop heeft geholpen. Dat waren dus de twee weken dat we uitzonderlijk weinig van hem hoorden. Wannes lost duidelijk zijn problemen liefst zelf op.
Zijn broer Guigo komt de kamer binnen, maar wil zich niet voor de camera tonen. Wannes praat in snel Portugees met hem en ik sta verbaasd over de snelheid waarmee hij die nieuwe taal blijkbaar aan het leren is.

Beneden hoor ik een sleutel in het slot draaien. Valentina komt thuis met Scarlett, een sympathieke Chileense die in Brussel woont en waar ze twee dagen mocht logeren. Onze Chileense is een en al giechels en grapjes. Het bezoekje heeft haar duidelijk goed gedaan.
Even later zitten Valentina en ik samen voor de computer en praten we met Wannes. Hij spreekt een mix van Portugees en Spaans (zijn broer speelt corrector op een onzichtbare achtergrond) en - geloof het of niet - Valentina en hij begrijpen elkaar! Ik zit tussen mijn twee AFS-kinderen, versta meestal niets van wat ze elkaar vertellen, maar geniet met volle teugen. Ze lachen, fronsen hun wenkbrauwen, maken gebaren met hun handen. Wannes geeft goede raad. Valentina stelt vragen. Tenminste, dat is wat ik er uit kan opmaken...
Het is moeilijk om in woorden uit te drukken wat er op dat moment gebeurt. Het is de vervreemding ten top en toch is het ook wonderlijk mooi.