Eine kleine Nachtmusik

In je onderbewustzijn hoor je een sleutel in het slot draaien. Je trekt zonder je ogen te openen de wekker naar je toe en ziet door je wimpers dat het twintig voor vijf is.
'Eindelijk. Hij is thuis,' denk je.
De voordeur blijft langer open dan normaal en langzaam stellen je antennes zich scherp.
Doet hij ze op slot?
Is hij dronken?
Er klinkt belachelijk luid geschuifel voor dit uur van de nacht en je voelt hoe ergens in je voetregio de irritatie begint. Zenuwbenen. Je wriemelt. Je knijpt je ogen stijf dicht en probeert jezelf weer in slaap te dwingen. Je staat op en gaat plassen.

Beneden branden intussen de lichten. Veel lichten die door de dunne lap stof schijnen die nu bijna een jaar voor het gat in de deur hangt. Je maakt een mentale nota dat je het gat dringend moet dichten.

Je hoort keukenkasten opengaan. Een lade. Borden. De koelkast. De irritatie zit al voorbij je knieën als je beseft dat je straks door de regen moet voor vers brood.

Het bord wordt hardhandig op de tafel gezet. Je zintuigen zijn nu zo wakker dat ze registeren hoe de broodzak opengaat en hoe een pak kaas wordt opengesneden (lade open, schaar, lade dicht).
Eerst de keukendeur, dan het schuifje van de kelderdeur. Hij dendert de trap af. En weer terug op. Een fles Icetea, denk je, want er stond geen frisdrank meer in de koelkast. De irritatie is geruisloos naar boven geslopen en zit nu vlak onder je ribbenkast

Wat in een restaurant rustgevende geklingel van borden, messen, glazen genoemd wordt, klinkt op dit onmenselijk vroege uur als een orkest dat zich warm blaast. Je schouders spannen zich en het lukt je niet meer om de juiste slaaphouding te vinden.
Dan hoor je praten.
Telefoon?
Nu?
Op dit uur?

Ping!
De irritatie heeft de opperste regionen bereikt. Je laat je boos uit bed glijden en loopt op blote voeten de trap af.
In een oud - en vooral vaak gewassen en dus slobberig - roze T-shirt dat net onder je billen komt en waaronder je geen onderbroek draagt. En geen beha natuurlijk.

Dat laatste besef je pas wanneer je in de keuken staat - in de spotlights van drie, vier, neen vijf! lampen - en vier ogen je verwonderd aankijken. Vier. Je brein registreert het iets te laat. Je staat er  al minstens een halve seconde.
Je gooit je armen in de lucht - je denkt net te laat: 'niet te hoog! niet te hoog!' - en mompelt: 'Allez, Wannes, ik ben kapot!'

Je loopt terug naar boven en gaat in bed liggen.
Je vouwt je handen op je borst.
Je voeten hebben ijskoud van de tegels in de gang.
Je denkt aan het roze T-shirt waar een gat in zit. Je kunt er zo je vinger doorsteken.
Je beseft dat je vergat de make-up van je gezicht te halen zodat je er nu als een verlopen panda uitziet.
Je voelt aan je haren die achteraan vreemd plat liggen en een beetje omhoog steken aan één kant.
Je hoopt dat Franky heel dronken is. Of dat je zo snel weg was dat hij je niet zag. Of dat hij plots blind geworden is.

Tien minuten later hoor je ze de trap op stommelen.
Ze giechelen in de badkamer waarvan je weet dat de deur half open staat. Je hoopt dat Franky jouw tandenborstel niet gebruikt.
Meer gestommel op nog een trap. En nog een krakende trap in de slaapkamer. En dan nog een keer terug naar de badkamer. En weer terug.
Je hoort een enorme klap.
De deur van de andere slaapkamer gaat open.

'Godverdomme Wannes! Kun jij niet slapen als normale mensen? Onnozelaar!'

Flo draagt geen oude slaapkleren en geen make-up.
Gelukkig maar.

Het is intussen vijf voor zes en je staat op.